از امام محمد باقر(علیه السلام) روایت شده که فرمود:

«ما من عبدٍ إلاَّ فی قلبه نکتة بیضاء، فإذا أذنب ذنباً خرج فی النکتةِ نکتةٌ سوداء، فإن تاب ذهب ذلک السواد، وإن تمادى فی الذنوب زاد ذلک السواد حتى یُغطِّی البیاض، فإذا غُطِّی البیاض لم یرجع صاحبه إلى خیر أبداً، وهو قول الله عز وجل: (کلاّ بل ران على قلوبهم...)»؛

بدرستي كه بنده اگر گناهي را مرتگب شود لكه سياهي در دل او پديد می‌آید كه اگر از گناه خود دل بر كند و استغفار وتوبه نمود دلش صاف می‌شود و اگر گناهي ديگر كرد با تكرار گناه لكه افزون‌تر می‌شود تا جايي كه خانه قلب را سياهی فرا می‌گیرد در اين صورت است كه دل ديگر استعداد ندارد انوار ارزشهاي معنوي را در خود تابش دهد ودر اين چيرگی گناه است كه خداوند می‌فرمایید: نه بلكه گناهشان بر دلهايشان چيره شده است.

با توجه به روایات، واجب است انسان از گناهان خود توبه کند و با توبه سیاهی گناه را از روی دل پاک کند و با انجام واجبات و کارهای خوب؛ مانند تلاوت قرآن، معنویت و نورانیت قلب را حفظ و زیاد نماید.

کارهایی که قلب انسان را زنده و نورانی نگه می‌‌دارد، روزه گرفتن، نمازهای واجب یومیه، نماز شب، تلاوت قرآن، خوش خلقی و خدمت به بیچارگان می باشد.

با انجام کارهای خوب و ترک گناه و توبه و استغفار از گناه، زنگار گناه را از قلبتان پاک کنید و با تلاش در طاعت خداوند و تلاوت قرآن، مخصوصا در شبها، نورانیت به قلب خود ایجاد کنید تا از این طریق بر یقین قلبی شما نیز افزوده گردد.