آيا مي‌توان گفت رواياتي که در مورد سنگسار و عدم تساوي زن و مرد در قصاص و ارث، وارد شده از آن دسته رواياتي است که در فقه شيعه راه پيدا کرده و کم‌کم مسلّم شده‌اند، امّا در واقع قابل استناد نيستند؟

از آنجا که امانت در شرع مقدس اسلام محترم بوده و احکامي هم دارد، چنانچه دعوي خيانت در امانتي مطرح شود و شخص مشتکي عنه به علت گرفتاري، قادر به حضور در محکمه نشود، محکمه‌اي هم غياباً اقدام به محکوم نمودن او نمايد، در حالي که اطلاعي هم از اين محکمه نداشته است، با توجه به آموزشي بودن شهود آن محکمه، مفصلا بفرماييد نحوه رسيدگي وحکم قضيه چه بوده و چه بايد کرد؟