این روایت را در درجه اول برای تذكر به خودم خواندم. یكی از سنت‌هایی كه در میان علما و بزرگان بوده مسئله‌ی سحرخیزی است. اینكه انسان قبل از اذان صبح نیم ساعت، یك ساعت برخیزد و مشغول دعا، نماز و قرآن باشد كه برخی از مفسران بزرگ در شرح حال‌شان نوشته‌اند كه ما نكات عمده‌ای كه در تفسیر به ذهن‌مان وارد شد و خطور كرد، در همین لحظات بوده.

این سنت و این روش، روش همه یا اكثر علمای ما بوده و الآن هم در حوزه‌ها باید همین را داشته باشیم. واقعاً طلبه‌ای كه سحرخیزی نداشته باشد از خیلی از امور محروم است. از علم، معنویت و حتی شكوفایی تعقل مرحوم است. آن زمان مناسب ترین زمان در تعقل و درایت انسان است. علاوه بر اینكه هم در روایات آمده و هم علم روز اثبات می‌كند كه برای صحت بدن چقدر اثر دارد.

عرض من این است كه آقایانی كه سحرخیزی دارند، خوشا به حالشان، این را حفظ كنند و نگذارند به آن صدمه بخورد. حتی اگر یك شب از انسان فوت شود خسارتی است كه قابل جبران نیست. اگر نماز شب از انسان فوت شد درست است كه انسان می‌تواند قضای آن را انجام بدهد اما این قضا با خود وقت خیلی فاصله دارد.

واقعاً اگر بخواهیم به جایی برسیم، نه اینكه مقام دنیوی، داریم می‌بینیم افرادی در همین انقلاب خود ما به مقامات خیلی بالا رسیدند، زمانش كه تمام شد مثل یك طلبه‌ی معمولی شدند، مقام‌های دنیوی ولو در همین نظام جمهوری اسلامی ارزشی ندارد آنچه ارزش دارد این است كه انسان بداند، امروز و امشب یك قدم به خدا نزدیك شد یا نشد؟ خدا دست او را گرفت یك قدم به سمت خودش بیاورد یا نه؟ همیشه این مثال در ذهن‌مان باشد كه ما دائماً در حال پرت شدنیم و باور كنیم كه دنیا پرتگاه است، دنیا آدم را به چاه بدبختی پرت می‌كند، چه كسی باید به فریاد ما برسد؟ خدای تبارك و تعالی. چه زمانی؟ یكی از اوقات سحر است، یعنی مثل اینكه فرض كنید انسان اگر یك سحر را از دست بدهد چقدر پشیمان می‌شود؟ چقدر نادم می‌شود؟ چقدر گرفته می‌شویم! ولی ما متأسفانه (خودم را می‌گویم) ممكن است سحرهایی بگذرد و موفق هم نشویم و روزش هم برای ما فرق نكند.

اشکال: اینکه می گویند دو واجب رافع موضوع یکدیگرند در مورد متقدم صحیح است اما در مورد متاخر صحیح نیست چون وقتی متقدم را رها کرد و به زمان متاخر رسید، محل متقدم دیگر فوت شده.

وصلّی الله علی محمد و آله الطاهرین