موضوع: مباحث اخلاقی
تاریخ جلسه : ۱۳۹۰/۷/۲۷
شماره جلسه : ۱۱
چکیده درس
-
بحث اخلاقی: غضب خداوند متعال
دیگر جلسات
بسم الله الرّحمن الرّحيم
الحمد لله ربّ العالمين و صلّي الله علي سيّدنا محمّد و آله الطاهرين
موضوع بحث: غضب خداوند متعال (1390/7/27)
در كتاب شريف اصول كافي، كتاب الايمان و الكفر، باب الذنوب، مرحوم كليني 31 روايت نقل مي‌كند.
حديث ششم از امام صادق(ع) را أبي اسامه نقل مي‌كند: «تَعَوَّذُوا بِاللهِ مِنْ سَطَوَاتِ اللهِ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ قَالَ قُلْتُ لَهُ وَ مَا سَطَوَاتُ اللهِ قَالَ الْأَخْذُ عَلَى الْمَعَاصِي»؛ امام(ع) مي‌فرمايد از «سطوات خدا»، به خداي تبارك و تعالي پناه ببريد.(سطوات كه جمع سطوت است، به معناي غضب، قهر، حمله كردن است).
«بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ» یا متعلق به سطوات خداست، يعني سطوات خدا مختص زمان معيّني نيست، ممكن است شب و روز گريبان انسان را بگيرد. يا «بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ»؛ متعلق به «تَعَوَّذُوا» است، يعني شبانه‌روز، دائماً از سطوات خدا به خدا پناه ببريد. كه اين ظهور در همين دارد.
سائل سؤال كرده كه «سطوات» چيست؟ امام(ع) فرموده: «أخذ بر معاصي».
گاهي اوقات چيزي كه در ذهن ما ونوع مردم وجود دارد اين است كه فكر مي‌كنيم اگر گناهي را مرتكب شديم بالأخره قيامت بايد جواب دهيم، بعد هم به خودمان يك اميدي مي‌دهيم كه روزي استغفار مي‌كنيم و پاك مي‌شويم، يا اگر خدايي نكرده موفق به توبه نشويم، اميد به شفاعت داريم. اينها در جاي خودش هم درست است، هم انسان بايد دنبال توبه باشد و هم اميد به شفاعت داشته باشد.
اما يك چيزي هست كه از یک جهت خيلي مشكل‌تر از آن عذاب قيامت است و آن «أخذ بر معاصي» است؛ يعني خداي تبارك و تعالي گاهي اوقات به خاطر يك معصيت بر انسان غضب می‌‌کند. حالا اين معصيت هم در ميان معاصي، مخفي است. در یک جلسه عرض كردم گاهي اوقات انسان يك غيبتي از يك عالمي مي‌كند، روايتي را در همان بحث خواندم كه خيلي روايت عجيبي بود و واقعاً بايد اين روايت را در ذهنمان بسپاريم.
جميل بن دراج گفت خدمت امام صادق(ع) رسيدم، امام(ع) به من فرمود آن كسي كه داشت از خانه بيرون مي‌رفت را ديدي؟ عرض كردم بله، فرمود چه كسي است؟ گفتم: يكي از اصحاب و دوستان ما از اهل کوفه است. امام(ع) به او فرمود: «لا قدّس الله روحه و لا قدّس الله مثله» اين نفرين عجيبي است! بعد جميل سؤال كرد چرا؟ فرمود اين شخص آمده پيش من و پشت سر زراره بدگویی می‌‌کند، پشت سر بُرَيد حرف مي‌زند، بدگويي محمد بن مسلم را مي‌كند، اين نمي‌داند كه اينها أمناي بر حلال و حرام خدا هستند؟!
خيلي عجيب است. بعد در ادامه‌‌اش دارد كه امام(ع) گريه كرد.
اين عظمت مسأله را مي‌رساند. حالا آن شخص فكر كرده كه نزد امام(ع) بیاید و بدگويي از زراره كند، آسمان كه زمين نمي‌آيد، اما چه نفريني را امام(ع) به او مي‌كند.
حالا اين امام است، امام معصوم كه حجّت خداست يك چنين نفرين سختي را به اين انسان مي‌كند، حالا اگر برود در نامتناهي و خود خداي تبارك و تعالي در مورد اين آدم غضب كند، اصلاً انسان نمي‌تواند فكر كند كه چه چيزي در انتظارش خواهد بود.
ما معصيت را كوچك نشمريم، گاهي اوقات انسان به يك برادر مؤمنش تندي مي‌كند، گاهي اوقات انسان خدايي نكرده به پدر و مادر تُندي لساني مي‌كند، خدايي نكرده ممكن است غضب خدا در همين معصيت باشد، ممكن است اگر خدايي نكرده هزار زناي حرام انجام دهد او مشمول غضب خدا نشود، ولي اين به دنبالش غضب خدا را داشته باشد.
آن وقت اگر غضب خدا الآن گريبان انسان را گرفت، انسان به سمت سقوط می‌‌رود، اين روي خوش و سعادت را هيچ وقت نمي‌بيند. اين شخص ديگر دنبال علم و تقوا نخواهد رفت، به يك وادي ديگر می‌‌افتد. هر روزش از روز بعد هم به باتلاق‌ها شديدتر فرو مي‌رود و خودش هم خبر ندارد كه منشأ و ريشه‌اش كجاست؟
«تَعَوَّذُوا بِاللهِ مِنْ سَطَوَاتِ اللهِ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ»؛ يعني ما شبانه روز بايد به خدا التماس كنيم، خدايا ما جاهليم، ما نادانيم، ما عاجزيم، ما كوچكيم، ما ضعيفيم، ما ناتوانيم، ممكن است يك وقتي يك گناهي كنيم، مبادا نسبت به آن گناه غضب تو شامل ما بشود.
اين نكته‌ي بسيار مهمي است كه مخصوصاً ما طلبه‌ها بايد به اين نكته توجه داشته باشيم.
إن شاء الله خداوند همه ما را از غضب خودش محفوظ بفرمايد.
و صلّي الله علي محمّد و آله الطاهرين
نظری ثبت نشده است .