Şiyə kitablarında, Əhlibeytə (ə.s) olunan müsibətlərin bir guşəsi.

Şiyə  kitablarında,  Əhlibeytə (ə.s)  olunan  müsibətlərin  bir  guşəsi.

Səqifənin  başçıları,  Həzrət  Əlidən (ə.s)  beyət  almaq  üçün,  daşürəklik  və  qəddarlıqla  məşhur  olan,  Qunfəzi  Əlinin (ə.s)  qapısına  göndərdilər,  amma  Qunfəz  birdaha  əliboş  qayıtdığından  hakimiyyət  öz  istəyinə  nail  olabilmədi.  Ömər,  Qunfəzin  bacarıqsızlığından   hədsiz  qəzəblənmiş  halda  yerindən  qalxaraq   Xalid  ibni  Vəlid  və  Qunfəzə  əmr  etdi  ki,  özləri  ilə   odun  və  məşəl  götürsünlər.  Sonra   Həzrət  Zəhranın (s.ə)  evinə  tərəf  yola  düşdülər. Və    müqəddəs  Risalət   evinin   qapısına  çatdıqlarında,  qəzəblə  qapını  döydülər.  Ömər,  uca  səslə,  qapını  açın  deyə  bağırırdı,  Xanım  Fətimə (s.ə)  qapının  arxasından  cavab  verərək  buyurdu;  Ömər!  Nəüçün  bizdən  əl çəkmirsən?  Axı  biz  əzalıyıq,  atam  Muhəmmədə (s.ə.v.a)  yas  tuturuq,  atam  hələ  yenicə  dünyadan  köçmüyübmü?!

Ömər dedi;  Qapını  aç,  əyər  açmasan  yandıracağam  qapını.  Ömərə  dedilər;  bu  qapı  Fatimənin (s.ə)  qapısıdır,  sən  Fatimənin (s.ə)  evinə  od vurmaq  istəyirsən?!  Dedi;  bəli,  od  vuracağam.

Həzrət  Fatimə (s.ə) buyurdu; Ömər!  Sən  Allahdan  qorxmursanmı  ki,  mənim  evimə  hücum  çəkirsən?   Ömər  buna  məhəl  qoymadı  və   qapını  yandırmaq  üçün  tonqal  qalanmasını  tələb  etdi.  Daha  sonra  qapıya  od  vurdu  və  təkan  verərək   qapını  açdılar,  Bu  zaman  Həzrət  Fatimə (s.ə)  Ömərin  qapıya  verdiyi  təkan  nəticəsində,  qapı  arxasında  sıxılaraq,  qapının  qızmar  mismarı   sinəsinə  sancılır.  Bu  zülmdən  ölümlə  üzləşdiyini  görən  Həzrət  Zəhra (s.ə) , Atacan  ya  Rəsulullah  fəryadıma  gəl!   deyə  nalə  edir.

Həzrət  Zəhranın (s.ə)  zərbələr  altında,  fəryad  və  nalələri.

Əbubəkr,  bu  iş  üçün  ən  yaxşı  oyunçusun  seçmişdi,  buna  görə ki,  Ömərin  yerinə  hər kim  olsaydı,  Fatimənin (s.ə)   naləsindən  həya   edərək  qayıdardı.  Amma  gəlin  görək  Ömər,  Peyğəmbərin (s.ə.v.a)  ürəyinin  bir  parçası  olan,  Xanım  Fatimənin (s.ə)  nalələrinə   məhəl  qoydumu?

Xeyr.  Bir an  belə olsun,  Xanımın  fəryadına  önəm  vermədi,  hətta  Xəncərin  Qilafını,  havaya   qaldıraraq  Xanım   Fatimənin (s.ə)  qoluna  elə  bir  zərbə  endirdi  ki,  Ya  Əbəta!  Atacan  köməyimə  gəl!  deyə,  Xanımın   naləsi  səmalara  ucaldı.

Ömər  bu  nalələrdən  təsirlənəcək  bir  kimsə  deyildi.  O,  Şəqavət  və  Rəhmsizlikdə  misilsiz  idi.  Və  İslamın  sütunlarını  lərziyə  gətirəcək  və  Peyğəmbərin (s.ə.v.a) mübarək  qəlbini  sındıracaq  və.s  kimi   zülmlər  törədəcəyinə  dair  özü  ilə  əhd  etmişdi.

Elə  buna  görədə  bu  dəfə   qamçı  ilə  Fatimənin (s.ə)  nazənin  qollarına  saysız   zərbələr  endirirdi,  və  Xanımın  Zəhra (s.ə)  Ömərin  qamçı  zərbələri  altda,  fəryad  edərək  səsləninrdi; Ya  Rəsuləllah,  Əbubəkr  və  Ömərin  səndən  sonra  bizə  etdikləri  hədsiz  zülmləri  görürüsənmi!.

Əlinin (ə.s)  qollarını  bağlayan  o  qüdrət,  nə  idi?!.

Əlinin (ə.s)  misli  bərabəri  olmayan  bir  şücaət sahibi  olduğunu,  eləcədə  O  Həzrətin  rəşadətini,  Xeybər  və  Xəndək  döyüşlərində   görmüşdülər.  Hətta  əgər  bütün  Ərəblər  belə,  onunla  döyüşə  qalxsaydılar,  onların  qarşısında  tək  dayanardı.  Bəs,  belə  olduğu  halda,  nə  üçün  sükut  etdərək  hökumətin  zülmlərinin  qarşısını   almadı?  Bu  məsələnin  aydınlaşması  üçün,  macəranın   davamına  diqqət  edin;

Həzrət  Zəhranın (s.ə)  naləsindən   Əli (ə.s)  ayağa  qalxdı,  Xeybər (qalasının  qapılarını  sındıran)  əlləri  ilə,  Ömərin  yaxasından  tutdu  və  onu  yerə  vuraraq   öldürmək  istədiyində  Peyğəmbərin (s.ə.v.a)  ondan  səbr  etməsini  istədiyini xatırladı.  Bu  zaman  Ömərə  buyurdu;  Ey  Səhhakın  oğlu,  Muhəmmədi (s.ə.v.a)  Nubuvvətlə  ucaldan  Allaha  and  olsun,  əgər  Allahın  qəza  və  qədəri  və  Peyğəmbərlə (s.ə.v.a)  bağladığım  əhd,  mənim əllərimi  bağlamasaydı  o  zaman  görərdin  ki,  mənim  evimə  daxil  ola bilməzsən.

Ömər  fəryad  edərək  kömək  istədi,  camaat  hamı  evə  hücüm  etdilər.  Əli (ə.s) ayağa   qalxaraq  Zülfüqarı  götürdü  əlinə,  Həzrətin  şücaətindən  xəbərdar  olan  və  döyüşlərdə  dəfələrlə  rəşadətini  görən  Qunfəz,  bilirdi  ki,  əgər  Əli (ə.s)  Zülfüqarı  havaya   qaldırsa,  orda  olanların  hamısını   yerlə  yeksan  edəcəkdir.   Elə  buna  görədə   qaçmağı   qalmaqdan  məsləhətli  bilib,  Əbubəkrə  xəbər  vermək  üşün  qaçmağa  üz  qoydo.

Əbubəkr  Qunfəzə  dedi; Qayıt  Əlinin (ə.s)  evinə.  əgər  Əli (ə.s)  beyət  etmək  üçün  evdən  çıxmazsa,  ev  əhli  ilə  birgə,  evə  od  vuraraq   yandırın.  Qunfəz   silahlı  bir  dəstə ilə,  Ömərin  köməyinə  gəldi  və  daxil  oldular  Əlinin (ə.s)  evinə.

Aləmin  mehvərinin  bağlanan  qolları

Evin  ətrafında  dayananlar,  bir  neçə  andan  sonra  Əlinin (ə.s) əllərinin  bağlandığını,  və  insaniyyət  nümunəsinin  boynuna  kəndir  salındığını  və  bir   tülkünün,  meydanların  aslanını  məscidə  doğru  çəkdiyini  gördülər. Bu  səhnə  hammını   təəccüb  və  heyrətə  salmışdı.  Və  həqiqəti  dilə  gətirməyə  gücləri  çatmasada   belə,  Qədr  Xumda  Əli (ə.s)  ilə  beyət  səhnəsini   xatırlayaraq,  öz  özlərinə  belə  deyirdilər; Allahın  Rəsulunun (s.ə.v.a)   Xəlifəsini, Əbubəkir  kimi  Napak  biriylə  beyət  etməyə  aparırlar.  Amma  gəlin  görək onlar  bilmirdilərmi  ki,  Əlinin (ə.s)  boynuna  kəndir   salmaq,  dünyaya  yenicə  ayaq  basan,  İslamın  nazik  boğazına, və  onun  gətirdiyi  dəyər  və  insaniyyətin  boynuna   kəndir  salmaq  deməkdir?  Bilmirdilərmi  ki, Əlinin (ə.s)  əsarəti, insaniyəti  əsarətə  salmaq  deməkdir?  Bilmirdilərmi ki, Əlinin (ə.s)  əllərini  bağlamaq, həqqin  əllərini  bağlamaq,  həqiqətin  ev  dustağı  olması  və  zülm  və  şeytanların  qüdrətlənməsi   deməkdir?  Bilmirdilərmi  ki,  Əliyə (ə.s0  zülm  etmək,  Qiyamətədək   bütün  mövcudat  və  məxluqata  zülm  ütmək  və  Həzrət  Qaimin (ə.c)  qiyamınadək,  Müsəlmanları  çarəsiz  qoymaq  deməkdir?

Əgər  onlar  anlamırdılar  vəya  anlamaq  istəmirdilərsə,  Həzrət  Zəhra (s.ə) bu  mətləbi  aşkarcasına  görürdü  və  öz  xütbə  və  çıxışlarında,  camaatı  bu  kimi  faciə  və  bəlanın  acı  nəticəsindən  xəbərdar  edərək  çəkindirirdi.  Amma   təəssüflər  olsun ki,  Həzrət  Zəhranın (s.ə)  dəvətini  qıbul  edən  bir  kəs  olmadı.

Zəhra (s.ə)  buradada  sonunadək  öz  səyini  etdi. Əlini (ə.s)  məscidə  aparmaq  istədiklərində,  Zəhra (s.ə),  dizlərində  taqət  qalmadığından,  yanmış  qapının  astanasına  düşən  halda,   yenədə  sakit  qala  bilmirdi.  Çünki  Zəhra (s.ə),  Allah  və  Əli (ə.s) ilə  əhd  bağlamışdı.  Buna  görədə,  sinəsi  yaralı  və  əli,  dizləri   titrəyən  halda,  Əlidən (ə.s)  himayət  etmək  üçün   ayağa  qalxmağa  çalışırdı.  Dizlərində  taqət  olmamasına  baxmayaraq,  Allahdan  aldığı  ilahi  qüdrət  sayəsində,   hammı   Xanımın  qarşısında  aciz  idi.  Bu  zaman  Ömər,  Qunfəzə  işarə  edərək  ondan  Zəhranın (s.ə)  ayağa  qalxmasına  mane  olmasını  istədi,  və  Qunfəz  qamçısını  qaldıraraq  xanımın  biləklərinə   eləbir  zərbə  endirdi  ki,  əsəri    şəhadət  gününədək   Xanımın  qolunda  qaldı.