در مورد «إِنَّا للهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» رواياتي وجود دارد .

مثلاً یک روایت در کتاب خصال آمده که عبدالله بن سنان است می‌گوید: «سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللهِ (علیه السّلام) يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) قَالَ اللهُ جَلَّ جَلَالُهُ إِنِّي أَعْطَيْتُ الدُّنْيَا بَيْنَ عِبَادِي فَيْضاً فَمَنْ أَقْرَضَنِي مِنْهَا قَرْضاً أَعْطَيْتُهُ بِكُلِّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ عَشْراً إِلَى سَبْعِمِائَةِ ضِعْفٍ وَ مَا شِئْتُ مِنْ ذَلِكَ» از امام صادق عليه السلام شنيدم که وجود مبارک پیامبر اکرم(ص) نقل فرمود که خدا مي‌فرمايد: من دنیا را در بین بندگان به عنوان فیض خود عطا کردم، حال اگر کسی از جان یا مال خود به من قرض دهد در مقابل هر يکي از آنها ده تا هفتصد برابر به او عطا می‌کنم «وَ مَنْ لَمْ يُقْرِضْنِي مِنْهَا قَرْضاً فَأَخَذْتُ مِنْهُ قَسْراً أَعْطَيْتُهُ ثَلَاثَ خِصَالٍ» اما اگر کسی به من قرض ندهد و من قسراً و به اجبار از او مالی را بگیرم، اولاد او، سلامتی او يا آبروی او و مواردی که می‌توان به عنوان مصادیق آن ذکر کرد- را بگيرم من در مقابل سه چیز به او می‌دهم «لَوْ أَعْطَيْتُ وَاحِدَةً مِنْهُنَّ مَلَائِكَتِي لَرَضُوا» که اگر یکی از این‌ها را به ملائکه بدهم آن‌ها راضی می‌شوند. آن سه نعمت چیست؟

همان چیزی  که در آيه شريفه: «أُولئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ ... وَ رَحْمَةٌ ... وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» آمده و عبارتند از: «الصَّلَاةَ وَ الْهِدَايَةَ وَ الرَّحْمَةَ».

در روایت دیگری نیز بیان شده است که خاري در دست رسول خدا (صلوات الله علیه) فرو رفته بود حضرت آیه‌ی استرجاع «إِنَّا للهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» را مي‌خواندند و این خار را از انگشت مبارک خود درآوردند. عایشه به رسول خدا عرض کرد این همه استرجاع خواندی برای این‌که یک خار را از انگشت خود بیرون بیاوری؟ پیامبر دستی بر کتف عایشه زدند به این معنی که تو چیزی نمی‌دانی. بعد فرمودند: «إِذَا أَرَادَ اللهُ أَنْ يَجْعَلَ الکَبيرَ صَغِيرًا جَعَلَهُ وَ اذا أَرَادَ أَنْ يَجْعَلَ صَغِيراً کَبيراً جَعَلَهُ» این کلام چقدر مهم است.

فرمود: اگر خدا اراده کند چیز بزرگي را کوچک قرار بدهد و چیز کوچکی را بزرگ کند می‌تواند. اصحاب رسول خدا هم این‌طور عادت داشتند که اگر نماز اوّل وقت آن‌ها از دست می‌رفت «إِنَّا للهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» می‌خواندند. اگر کسي به اين حقايق ايمان و باور قلبي پيدا کند مسلّما قلب او به خداوند متعال توکل پيدا کرده و رذائل نفساني از وجودش رخت مي‌بندد.