امام(ره) در همان زماني كه، خودشان هم درس خارج مي‌فرمودند و بزرگاني هم، در درس ايشان شركت مي‌كردند، ولي باز در درس مرحوم آقاي بروجردي(ره) حاضر مي‌شدند.
والد ما(ره) نقل مي‌كردند كه، مي‌رفتيم درس امام و از آنجا با يك عده‌اي از فضلاء، در خدمت امام(ره)، درس مرحوم آقاي بروجردي(ره) مي‌رفتيم. گاهي اوقات، بعضي از تلامذه امام(ره) به ايشان اشكال مي‌كردند كه، خود شما كه ديگر صاحب مبنا و راي هستيد، ديگر نيازي نيست به اينكه در آن بحث بياييد و آيا براي احترام ايشان، شما به اين درس مي‌آييد يا نه؟ ايشان فرموده بودند: نه، من براي استفاده در درس ايشان حاضر مي‌شوم.
خوب واقعاً اين روحيه‌‌ها و اين نفوس طيبه و اين نيت‌هاي خالصه سبب مي‌شود كه، يك شخصيتي مثل امام(ره) درست شود و اينچنين تاثيرگذار باشد، كه واقعاً هوا و هوس نفساني سبب نمي‌شود كه، خودش را از يك درسي كه مورد استفاده ايشان بوده، محروم كند و ابائي هم نداشتند.
حتي من شنيدم كه ايشان، همين درس را در منزل مي‌نوشتند، حتي بعضي از روزها كه تشريف نمي‌بردند، که يا مريض بودند يا كسالت داشتند، از افرادي كه در درس حاضر بودند، آن نوشته ها را مي‌گرفتند و مي‌نوشتند.
اين واقعاً در حيات علمي امام(رضوان الله عليه)، يك نكته بسيار مهمي است، كه هر جايي بحثي برايشان مورد استفاده بوده، شركت مي‌كردند و از آن درس استفاده مي‌كردند.
خيلي به صورت طبيعي هم شركت مي‌كردند، نه اينكه بيايند در يك درسي، يا به يك عنواني بگويند كه، مي‌رويم ببينيم كه اين آقا چي دارد مثلاً.
گاهي اوقات، بعضي ها را به قدري غرور علمي مي‌گيرد كه، مي‌گوييم كه: درس فلان آقا مي‌رويد؟ مي‌گويد: بله، اما مي‌خواهم ببينيم چي دارد؟ يعني به يك لحني تعبير مي‌كند كه، او چيزي نيست. آخرش هم تخريب مي‌كند و مي‌گويد: نه، ما كه در درس ايشان چيزي نديديم.
نبايد اينطور برخورد كرد، يعني واقعاً هر كسي در حد خودش، زحمت كشيده و مي‌كشد، انسان يا درسي برايش استفاده دارد، خوب حضور پيدا مي‌كند، استفاده هم نداشت ترك مي‌كند، بدون اينكه بخواهد تخريب كند، حرفي بزند، كه نسبت به افراد تنقيصي وارد كند. واقعاً اينها يك آثاري دارد كه، در همين زندگي هم واقع مي‌شود.