ماه رمضان واقعاً يک زماني است که انسان خيلي مي تواند از آن استفاده کند. نکته مهمي که وجود دارد، اين است که قابليت انسان براي انجام عبادت در ماه رمضان چند برابر و مضاعف مي شود؛ و ما بايد از اين خيلي استفاده کنيم. خداوند اين توفيق را به بنده اش داده که در اين ماه به طرف عبادت شوق بيشتر داشته باشد، آمادگي بيشتر داشته باشد.

قبل از ماه رمضان انسان هر کاري کند تا اذان صبح بيدار باشد، نمي شود؛ امّا ماه رمضان که مي آيد، اين اقتضا واقعاً وجود دارد، عنايتي است که خداوند به انسان مي کند و ما بايد از آن خيلي استفاده کنيم و در ماه رمضان واقعاً نوافل را جزء يکي از برنامه هاي خودمان قرار دهيم. اولين مرحله بعد از انجام واجبات، براي تقرب به خدا مسأله نوافل است. بزرگان ما گفته اند: آن چيزي که قرب خاص الخاص براي انسان ايجاد مي کند، انجام نوافل است؛ حتماً مقيد باشيم که اين نوافل را انجام دهيم تا بلکه ان شاء الله به اين مقام برسيم.

آن وقت در ماه رمضان که انجام شد، بعد از ماه رمضان هم ترکش نکنيم؛ بلکه اين بايد زمينه اي شود براي آمادگي بعد ما. بايد نفس خودمان را واقعاً اين قدر پاک کنيم و در ماه رمضان آماده کنيم که واقعاً نفس اگر امروز نتوانست نافله انجام دهد، واقعاً ناراحت باشد و انسان را افسرده کند. اگر اين حالت براي انسان بوجود آمد، انسان مي تواند اين مسيري که بايد طي کند و مسير سعادت است را به خوبي طي کند؛ اما اگر بگويد خوب حالا به جاي نافله شب، فرض کنيد يک خدمتي به فقيري کرديد؛ آنها جاي خودش است و هر چيزي اثر مخصوص خودش را دارد.