روايتي را در جلد اول كتاب «کافي» صفحه 222، حديث ششم از امام باقر عليه السلام ديدم؛ كه در اين روايت، واقعاً ارزش علوم و رواياتي که ما داريم، نسبت به آنچه که اهل سنت دارند، در اين روايت بيان شده است. ببينيد ائمه ما عليهم السلام چقدر با قاطعيت نسبت به معارف و علوم خود ما حرف مي زدند و در مقابل معارف و علوم ما، حرف هاي آنها را يک حرف هاي باطلي مي پنداشتند.

در عين آن که سيره ائمه ما بر وحدت و عدم شقاق و منازعه بوده، توصيه به اين امر داشتند؛ همچنين مراجع ما، بزرگان ما، امام رضوان الله تعالي عليه سفارش به اين امر دارند. اما در سيره ائمه اين مسأله بوده که از جهت علمي و اعتقادي براي آنها ارزشي قائل نبودند. البته غير از اين روايت، مرحوم شيخ روايتي را در «رسائل» نقل کرده است که امام صادق يا امام باقر عليهما السلام به قتاده فرمود که به چه فتوا مي دهي؟  گفت: من بر طبق کتاب خدا فتوا مي دهم. حضرت فرمود: «والله ما ورّثک من کتاب الله من حرف »، تو يک حرف از کتاب خدا را نمي فهمي. حال، در اين روايت امام باقر عليه السلام مي فرمايد: علماي عامه يا مردم و سنّي ها يمصون الثماد و يدعون النهر العظيم ، اينها نم ها را مي مکند و نهر عظيم را رها کردند؛ يعني مردمي که اهل بيت و ائمه عليهم السلام را رها کردند و رفتند سراغ أبوحنيفه و ديگران، اين طور هستند که يک جاي نمناک را بمکند اما نهر عظيم علم را رها کنند.

قيل له: ، به حضرت عرض شد: من النهر العظيم؟ نهر عظيم چيست؟ حضرت فرمود:   قال رسول الله صلي الله عليه وآله، والعلم الذي اعطاه الله ، آن علمي که خدا به پيامبر اعطا کرد، نهر عظيم است  إنّ الله عزّ وجلّ جمع لمحمدٍ صل الله عليه وآله سنن النبيين ، خداوند براي پيامبر سنن همه انبياء را جمع کرد، من آدم و هلمّ جرّا تا خود پيامبر ما، قيل له به امام باقر عرض شد وما تلک السنن؟ اين سنني که خدا در پيامبر ما جمع کرد، چيست؟ قال علم النبيين بأسره ، علم تمام انبياء را خدا به پيامبر ما داده است؛ و إنّ رسول الله صيّر ذلک کله عند أمير المؤمنين عليه السلام ، پيامبر ما هم تمام علم خودش را – اين روايت دارد تمام علم خودش را – در نزد اميرالمؤمنين عليه السلام قرار داد. راوي مي گويد شخص ديگري هم نشسته بود در مجلس، فقال له رجلٌ يابن رسول الله فأمير المؤمنين أعلم أم بعض النبيين ؟، وقتي امام باقر اين را فرمود، شخصي سؤال کرد كه اميرالمؤمنين اعلم است يا بعضي از انبياء؟ فقال أبو جعفرعليه السلام: اسمعوا ما يقول ، امام باقر رو کردند به ديگران و فرمودند: بشنويد چه مي گويد؟ کنايه از اين است که بعد از اين حرفي که من زدم، آخر اين چه حرفي است كه او مي زند؟

إنّ الله يفتح مسامع من يشاء ، اولاً يک مطلب کلي فرمودند كه خداوند باز مي کند گوش آن کسي را که بخواهد؛ اين خيلي حرف عجيبي است، يعني ممکن است انسان در محضر معصوم عليه السلام هم باشد اما بر گوش او قفل زده شده باشد؛ در محضر پيغمبر هم باشد بر دل او قفل زده شده باشد. همين است كه در مثل مي گويند مبني بر آن که خدا گوش شنوا بدهد. واقعاً همين طور است؛ انسان ممکن است قرآن بخواند و عبرت نگيرد، كسي در حضور معصوم عليه السلام هست اما باز برايش شبهه وجود دارد.

بعد حضرت فرمود: إنّي حدّثته ، من دارم حديث مي کنم که خدا براي پيامبر ما علم همه انبياء را داده و پيامبر ما همه آن علم را به اميرالمؤمنين داده است، اما بعد از اين حرف من، باز سؤال مي کند که اميرالمؤمنين افضل است يا انبياء ديگر؟ يعني وقتي دارم چنين مطلبي را مي گويم ديگر جاي اين سؤال نيست؛ که واقعاً هم برهاني است. علم در اختيار خداست، خداوند آن را به پيامبر داده است، پيامبر نيز به اذن خدا به اميرالمؤمنين عليه السلام داده است، ديگر جايي براي اين شبهه وجود ندارد. ما در يک چنين مکتب و در کنار چنين نهر عظيمي هستيم.

واقعاً اگر اين توفيقي که خدا به ما داده است؛ اين رواياتي که پر است از درّ و گهر، معارفي که در اين روايات است؛ فقهي که ما داريم؛ و به طوركل، اگر بيايند فقه ما را با فقه آنها مقايسه کنند، خيلي فرق دارد. روايات ديگري هم در اين زمينه داريم؛  جفا و ظلم بزرگي است که ما درست استفاده نکنيم و از کنار اين نهر عظيم تشنه خارج شويم. إن­شاءالله خداوند همه ما را از اين نهر عظيم سيراب کند. والسلام.