Möhürlə namaz qılmaq düzdür və manesi yoxdur, amma möhürlə namaz qılmaq zəruri və vacib deyil. Peyğəmbər (s) zamanında evlər və məscidlər bu günkü kimi xalça, palazlarla döşənməmişdi və belə imkanat yox idi. Lap çox imkanatlı evlərdə kilim və həsir sərilirdi. Əksər halda səcdə torpağın üzərinə idi.

Şəri cəhətdən möhürə səcdə vacib deyil. Mötəbər və vacib olan budur ki, səcdə gərək torpağın üzərinə olsun. Yəni, torpağa, daşa, taxtaya və torpaqdan olan hər şeyə (yeməli, içməli, geyinməli və mədəndən çıxarılan şeylərdən başqa) səcdə edə bilərsən. Bu məsələnin sübutu bir cox rəvayətlərdir. O cümlədən, İmam Sadiq (ə) buyurur: "Torpaqdan başqasına səcdə etmə və pambıq və kətandan başqa torpaqdan göyərən bitkilərə səcdə etmə!" Peyğəmbərin (s) zamanında səcdə torpağa idi. Rafe ibn Əbu Rafe Peyğəmbərdən (ə) nəql edir ki, həzrət buyurdu: "Səcdədə alnınız torpağa dəyməsə namazınız kamil olmur!"

Həmçinin səhabələrdən bəzisi Peyğəmbər (s) zamanında bəzən daşa səcdə edirdilər. Cabir ibn Abdullah Ənsari və Məsruq ibn Əcədi bu işi edirdilər, istər vətəndə olsun, istər müsafirətdə. Və həmçinin müsəlmanlar Mərvə dağının daşlarının parçalarından götürürdülər və səfərdə ona səcdə edirdilər. Və bu adət oldu ki, şiələr möhürə səcdə etsinlər. Səbəbi də odur ki, möhürə səcdə həqiqətdə həmən torpağa səcdədir. Müasir dövrümüzdə məscid və mənzillərdə torpağa səcdə etmək çətindir. Çünki evlərdə döşəmələr vardır. Ona görə də pak torpağı möhür formasına salıb ona səcdə edirlər.