برای اینکه آقایان به تشییع جنازه‌ی استاد بزرگ حوزه، مرحوم آیت الله انصاری شیرازی اعلی الله مقامه الشریف برسید همین جا بحث را تمام می‌کنم و عرض کنم که واقعاً باید تأسف خورد از ارتحال این انسان بزرگوار. در عین اینکه استاد بسیار بزرگی بود و بر کتب فلسفی و عرفانی مسلط بود، استاد بزرگ اخلاق بود (و خود من هم یک مقداری از اسفار را از محضر ایشان استفاده کردم)، ولی واقعاً انسان وقتی ایشان را می‌دید خودش را از یک طلبه‌ی بسیار بسیار پائین هم، پائین‌تر می‌دید نه اینکه تصنّعی باشد، واقعاً با تمام وجود این روحیه و این حال در این مرد بزرگوار بود.

در درس ایشان گاهی اوقات می‌گفتیم ما اینجا یک عرضی داریم، حتّی از این تعبیر ناراحت می‌شد، می‌گفت شما دارید به ما فرمایشی می‌فرمائید، چرا می‌گوئید من عرض دارم به شما! حتی تا این مقدار حاضر نبود یک طلبه‌ای تحقیر بشود و خودش را پائین بیاورد و واقعاً از کسانی بود که پیدا بود هیچ هوا و هوس به وجود او راه پیدا نکرده بود.

من یادم می‌آید در زمان طاغوت که مرحوم والد ما در یزد تبعید بودند، ایشان هم در نائین تبعید بودند و چون مسیر ما تقریباً یک مقدارش اشتراک داشت، گاهی اوقات می‌خواستیم یزد برویم، خدمت ایشان در نائین هم سر می‌زدیم. از همان زمان (یعنی 40 سال پیش) انسان می‌دید این روحیه‌ی تواضع و بزرگواری را در این شخصیت. ایشان جزء آن دوازده نفری بود که مرجعیت امام را امضاء کردند و آن امضاء، امام را از خیلی از بلاها و حوادث (یعنی علاوه بر اینکه امام به جامعه مسلمین معرفی شد) حفظ کرد و بسیار شرایط خطرناکی بود. اصلاً کسی جرأت نمی‌کرد اسم امام را بیاورد، چه برسد به اینکه امضاء کند که این شخصیت به عنوان مرجع شیعه قرار بگیرد.

بنابراین باید یاد این مرد بزرگ را همیشه گرامی بداریم. خداوند ایشان را رحمت کند و در اعلی علییّن قرار بدهد.