پيامبر اکرم (ص) فرمودند: بکاء بر امام حسن (ع) موجب بينايي چشم و ثبات قدم در قيامت خواهد بود.
اصل اين روايت که از وجود مبارک پيامبر (ص) رسيده، چنين است:

لي[الأمالي للصدوق‏] ابْنُ مُوسَى عَنِ الْأَسَدِي عَنِ النَّخَعِي عَنِ النَّوْفَلِي عَنِ ابْنِ الْبَطَائِنِي عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ جُبَيرٍ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: «إِنَّ رَسُولَ اللهِ (ص) کَانَ جَالِساً ذَاتَ يوْمٍ إِذْ أَقْبَلَ الْحَسَنُ (ع) فَلَمَّا رَآهُ بَکَى ثُمَّ قَالَ إِلَي إِلَي يا بُنَي فَمَا زَالَ يدْنِيهِ حَتَّى أَجْلَسَهُ عَلَى فَخِذِهِ الْيمْنَى وَ سَاقَ الْحَدِيثَ إِلَى أَنْ قَالَ قَالَ النَّبِي (ص) وَ أَمَّا الْحَسَنُ فَإِنَّهُ ابْنِي وَ وَلَدِي وَ مِنِّي وَ قُرَّةُ عَينِي وَ ضِياءُ قَلْبِي وَ ثَمَرَةُ فُؤَادِي وَ هُوَ سَيدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ حُجَّةُ اللهِ عَلَى الْأُمَّةِ أَمْرُهُ أَمْرِي وَ قَوْلُهُ قَوْلِي مَنْ تَبِعَهُ فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصَاهُ فَلَيسَ مِنِّي وَ إِنِّي لَمَّا نَظَرْتُ إِلَيهِ تَذَکَّرْتُ مَا يجْرِي عَلَيهِ مِنَ الذُّلِّ بَعْدِي فَلَا يزَالُ الْأَمْرُ بِهِ حَتَّى يقْتَلَ بِالسَّمِّ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً فَعِنْدَ ذَلِکَ تَبْکِي الْمَلَائِکَةُ وَ السَّبْعُ الشِّدَادُ لِمَوْتِهِ وَ يبْکِيهِ کُلُّ شَي‏ءٍ حَتَّى الطَّيرُ فِي جَوِّ السَّمَاءِ وَ الْحِيتَانُ فِي جَوْفِ الْمَاءِ فَمَنْ بَکَاهُ لَمْ تَعْمَ عَينُهُ يوْمَ تَعْمَى الْعُيونُ وَ مَنْ حَزِنَ عَلَيهِ لَمْ يحْزَنْ قَلْبُهُ يوْمَ تَحْزَنُ الْقُلُوبُ وَ مَنْ زَارَهُ فِي بَقِيعِهِ ثَبَتَتْ قَدَمُهُ عَلَى الصِّرَاطِ يوْمَ تَزِلُّ فِيهِ الْأَقْدَامُ»؛(بحارالأنوار 44: 149)

در اين روايت آمده است که رسول الله (ص) فرمود: «فَمَنْ بَکَاهُ لَمْ تَعْمَ عَينُهُ يوْمَ تَعْمَى الْعُيونُ» اگر کسي براي امام حسن (ع) اشک بريزد آن روزي که چشم ها کور مي‌‌شود چشم او بينا است. آن روزي که چشم‌‌ها به کار انسان نمي‌‌آيد که روز قيامت است آن چشم بينا است.

«وَ مَنْ حَزِنَ عَلَيهِ لَمْ يحْزَنْ قَلْبُهُ يوْمَ تَحْزَنُ الْقُلُوبُ» کسي که براي امام حسن (ع) قلبش محزون شود و مظلوميت آن امام را در نظر بگيرد؛ هم در زمان حيات و هم در موقع شهادت و آن قضاياي دفن و اينها...، روزي که تمام قلوب محزون است قلب او محزون نمي‌‌شود.

«وَ مَنْ زَارَهُ فِي بَقِيعِهِ ثَبَتَتْ قَدَمُهُ عَلَى الصِّرَاطِ يوْمَ تَزِلُّ فِيهِ الْأَقْدَامُ» کسي که آن حضرت را در بقيع زيارت کند آن روزي که قدم ها بر روي صراط مي‌‌لغزد، اما اين سرمايه، يعني زيارت آن حضرت در بقيع، انسان را در آن وقت حفظ مي‌‌کند و او را از صراط عبور مي‌‌دهد.

بنا بر تحقيق؛ هفتم صفر سالروز شهات سبط اکبر (ع) است. بايد نسبت به امام حسن (ع) مجموعه شيعه و مؤمنين و خصوصا حوزه‌هاي علميه، يک توجه بيشتري کنند و روز هفتم صفر که مطابق با تحقيق، شهادت امام حسن (ع) است را به سوگواري و عزاداري بپردازند، گرچه الآن مرسوم و متعارف اين است که همان 28 صفر که مصادف با رحلت پيامبر اکرم (ص) هست، را به عنوان شهادت آن حضرت قرار مي‌‌دهند.

اما علت اين که روز 28 معروف شده اين است که: مرحوم کليني در الکافي فرموده است «وَ مَضَى فِي صَفَرٍ فِي آخِرِهِ مِنْ سَنَةِ تِسْعٍ وَ أَرْبَعِينَ وَ هُوَ ابْنُ سَبْعٍ وَ أَرْبَعِينَ وَ أَشْهُرٍ» (بحارالأنوار 44: 162، باب 22) مرحوم کليني فرموده در آخر صفر شهادت امام حسن مجتبي (ع) واقع شده.

باز مرحوم مفيد در کتاب مسار الشيعة آورده است : «و لليلتين بقيتا منه... و في مثله سنة خمسين من الهجرة کانت وفاة سيدنا أبي محمد الحسن بن علي بن أبي طالب ع» (مسار الشيعة ص : 47) دو شب که باقي مانده از آخر ماه صفر وفات پيامبر و شهادت امام مجتبي در آن زمان واقع شده.
حالا اينجا نمي‌‌خواهيم وارد جزئيات مسئله شويم که عبارت کليني چگونه است؟

در مورد سن امام مجتبي (ع)؛ بعضي مي‌‌گويند در 47 سالگی و بعضي مي‌‌گويند در 48 سالگی از دنيا رفتند و در اينکه زمان ولادت حضرت، سال دوم هجري در سنه بدر بوده يا سنه سوم هجري بوده، اختلاف وجود دارد.

ابوبصير از امام صادق (ع) نقل مي‌‌کند که امام صادق (ع) فرمود: «سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ وَ عَبْدُ اللهِ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ مَهْزِيارَ عَنْ أَخِيهِ عَلِي بْنِ مَهْزِيارَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللهِ(ع) قَالَ قُبِضَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِي(ع) وَ هُوَ ابْنُ سَبْعٍ وَ أَرْبَعِينَ سَنَةً فِي عَامِ خَمْسِينَ عَاشَ بَعْدَ رَسُولِ اللهِ(ص) أَرْبَعِينَ سَنَةً»(الکافي، 1ص461) امام مي‌‌فرمايند: «قُبِضَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِي(ع) وَ هُوَ ابْنُ سَبْعٍ وَ أَرْبَعِينَ سَنَةً فِي عَامِ خَمْسِينَ» در سال پنجاه هجري در حالي که 47 سال حضرت داشتند به شهادت رسيدند.

صاحب کتاب تثبيت الامامة آورده است: شهادت امام حسن (ع) در هفتم صفر است، آن چه که مهم است نويسنده اين کتاب از أحفاد امام حسن (ع) است. «قاسم ابن ابراهيم رسي» در بعضي از نسخه ها «برسي» هم نوشته اند که ايشان معاصر با امام کاظم (ع) بوده و متوفاي 246 هجري قمري است. در اين کتاب تصريح کرده که شهادت امام حسن (ع) در هفتم صفر است «توفي في السابع من شهر صفر».

«قاسم ابن ابراهيم رسي» مورد توثيق رجاليين مثل نجاشي و بزرگان رجال است.

بزرگان از فقها مثل صاحب جواهر و شهيد اول و کاشف الغطاء در کتاب کشف الغطاء و بزرگان از محدثين مثل کفعمي در مصباح، و پدر شيخ بهائي و خود شيخ بهائي و مرحوم مجلسي در بحار و مرحوم بحراني در عوالم و مرحوم محدث قمي در الانوار البهية (رحمهم الله) و امثال اينها که تعدادشان هم زياد است و در بين آنان فقهاي بزرگ مثل صاحب جواهر و کاشف الغطاء و مورخين و محدثين بزرگ هستند، همه تصريح بر هفتم صفر دارند.

مرحوم والد ما (رضوان الله عليه) نقل مي‌‌کردند که مرحوم محقق حائري موسس حوزه، روز هفتم صفر را خيلي تأکيد داشتند و از قديم الايام، هم حوزه تعطيل مي‌‌شده و هم بازار تعطيل مي‌‌شده است.

إن شاء الله بتوانيم در هفتم صفر، عزاداري شايسته‌‌ای هم در اين رابطه داشته باشيم و خداوند به همه ما توفيق بيشتري عنايت بفرمايد.