ثمره ماه رمضان، توفیق دستیابی به کنوز الهی

ان شاء الله به برکت این ماه مبارک رمضان که پشت سر گذاشتیم، و به برکت اعمال و دعاهایی که در این ماه موفق موفق به انجام آن شدیم، خدای تبارک و تعالی عنایت ویژه‌ای بر مجموعه دین، مسلمین، شیعیان و بر نظام مقدس جمهوری اسلامی و حوزه‌های علمیه بفرماید. 

یکی از دعاهای مهم‌ ما باید حفظ و استمرار حوزه‌ و نشاط علمی در آن باشد که واقعاً باید از خدا مؤکداً بخواهیم که به ما نشاط در کسب معارف و تحصیل علم بدهد، همان‌طور که کسالت و سستی مانع توفیق در عبادت می‌شود، در عدم توفیق از علم هم این مانع وجود دارد. 

ان‌شاء‌الله با نشاط بیشتر، سال جدید 1404 شمسی را که شروع شده به پایان رسانیم و خداوند تا پایان عمر این نشاط علمی را از ما نگیرد.

از حالات خوبی که در ماه رمضان نصیب انسان شده مراقبت کنیم. بالأخره افراد به اختلاف مراتب، هر کس به نحوی حظ و بهره‌ای از این ماه بُرده، امکان ندارد کسی مهمان خدای تبارک و تعالی باشد و از خوان احسان او دست خالی بیرون آمده باشد، این اعتقاد ما به حقیقت ماه مبارک رمضان است. 

انسان باید ببیند چه چیزی به دست آورده و خداوند چه خواسته‌ي بلندی در این ماه بر دلش انداخته است؟ در رمضان‌های گذشته انسان حاجاتی داشته و تکرار هم کرده ولی آیا در این ماه مبارک رمضان یک حاجت بلند و مهمی از خدا خواسته یا نه؟ چه پرده‌هایی از مقابلش کنار زده شده، البته نه به این معنا که چشم دل انسان باز شود و قیامت را ببیند هرچند این یکی از مصادیق بارز آن است. مثل جوانی که خدمت رسول خدا(ص) رسید و پیامبر به او فرمودند: «‌کیف اصبحت؟» چون خیلی نحیف شده و حالات خاصی پیدا کرده بود. گفت: «‌اصبحت موقناً» ‌رسول خدا فرمود: علامت یقین‌ات چیست؟ گفت علامت یقینم این است که بهشت و نار را می‌بینم، اهل بهشت و جهنم را می‌بینم، البته این یک مصداق است که ان ‌شاء ‌الله خدا قسمت همه ما کند، اما به نظر من همینکه انسان در دعای جدیدی یک خواسته مهم معنوی داشته باشد، این هم کنار رفتن پرده است، آدم بفهمد که خواسته‌اش فقط قبولی نماز و روزه و عباداتش نیست این جزء خواسته‌های همیشگی اوست.

آخرین دعا که محل کلامم هست این است که می‌فرماید: «‌و أن تستخرج لنا کنوزک یا رحمن»، در این قسمت آخر خیلی حرف وجود دارد، ما از ذخایر و گنجینه‌های خدا کاملاً بی‌خبریم، کنوز خدا هم لا تعدّ و لا تحصی و غیرقابل شمارش است، نتیجه ماه رمضان باید توفیق استخراج از کنوز الهی باشد. 

از مرتبه ذات خدا که بگذریم چون قابل دسترسی ما نیست، مرتبه اسماء و صفات و حقایقی که در ملکوت عالم وجود دارد را انسان می‌تواند طلب کند «و کذلک نری ابراهیم ملکوت السموات»، ممکن است گفته شود این آیه از مختصات حضرت ابراهیم است اما امکان وجود زمینه‌اش در اشخاص دیگر هست. ظاهراً افراد در اثر عبادات‌ و ریاضت‌ و اخلاص‌ و قطع کامل از حبّ دنیا و ما فیها، به مرتبه‌ای می‌رسند که قابلیت رؤیت ملکوت آسمان و زمین را پیدا می‌کنند، پرده‌ها کنار می‌رود و انسان ملکوت عالم را می‌بیند.

منظور از فهم ملکوت و کنوز الهی این نیست که پرده کنار برود و انسان واقعیت انسان‌های دیگر را ببیند، از یک انسان مهذب بپرسیم به کجا رسیدی؟ و او بگوید من حقایق افراد را می‌بینم، خب بعدش چه؟ ثمّ ماذا؟ جز اینکه خودت در رنج می‌افتی و اذیت می‌شوی، اولاً واقع مسئله این است که ستاریت خدای تبارک و تعالی اجازه نمی‌دهد به تمام حقایق افراد واقف شوی، اگر موارد خاصی هم واقع شده ‌برای این بوده که برخی این حقیقت را ببینند ولی ما نباید دنبال این چیزها باشیم. 

کنوز الهی رسیدن به معارف است. بنگریم در توحید چند مرتبه جلو رفته‌ایم؟ در ماه مبارک رمضان چقدر خود را متخلق به اسماء و صفات الهی کرده‌ام؟ دعای سحر ماه رمضان از همان جمله اول تا آخر مطالب فراوانی دارد، هیچ خواسته دنیوی در آن مطرح نیست و در آخرهم توجه به اجابت خدا داده و می‌گوید «اسئلک بما تجیبنی حین اسئلک»، درخواست علم و کمال و جمال و شرف و نور و صفات و اسمای خداست، که ممکن است یک جمله‌اش را هم ‌نتوانیم بفهمیم.