احتراماً، بدينوسيله از شما به عنوان يک فقيه و مجتهد عاليقدر خواهشمند است به سؤال بنده که ذيلاً به استحضار مي‌‌‌رسانم، پاسخ دهيد. اگر فردي همسرش را از صميم قلب دوست داشته باشد، تمام وسايل و امکانات زندگي را براي او فراهم نموده باشد، مهريه اش را تسويه نموده باشد، هيچ اختلافي با ايشان نداشته باشد و به هيچ عنوان حاضر به جدايي و طلاق دادن هم نباشد، با توجه به قاعده فقهي «الطلاق بيد من أخذ بالساق» و نص صريح قانون و ذکر اين نکته که شرعاً و قانوناً طلاق، حق مسلم زوج است، صرف اينکه همسرش بگويد او را دوست ندارد، از او متنفر است و نسبت به او کراهت يک طرفه دارد، با توجه به اينکه در حالت نشوز قطعي به سر مي‌‌‌برد(با گذشت چند سال از اين کراهت و با توجه به اينکه شوهرش به هيچ عنوان ايشان را به حال خود و بلاتکليف رها ننموده و از هر طريقي سعي در جلب رضايت ايشان براي شروع زندگي، چه از طريق محاکم قضايي و چه مردم داري داشته است)، آيا دليلي براي طلاق مي‌‌‌باشد؟ آيا فقط صرف داشتن کراهت يک طرفه توسط زوجه، دليلي بر طلاق است؟ لازم به ذکر است که بنده سني و حنفي مذهب مي‌‌‌باشم، اما با توجه به مقام علمي و اجتهادي بالاي حضرتعالی، سوال را از محضر شما پرسيده‌‌ام. خدا به شما عمر با عزت و برکت بدهد.