عنوان مَلِک یعنی پادشاه، فرمانروا، فرمانده. در قرآن «فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ...»^[15] آمده، این مکرر آمده. «هُوَ اللَّهُ الَّذي لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ ...»^[16] اینها را اگر نگوئیم اختصاص به تشریع دارد و اعم از تشریع و تکوین است، اما یک فرق بارز آن همین حکومت ظاهریه است یعنی آنکه باید حکومت داشته باشد خدای تبارک و تعالی است. مَلِک یعنی کسی که امور مردم را متولی می‌شود، متولی امور مردم است، این می‌شود مَلِک، حالا متولی امور مردم یعنی حاکم که این حاکم هم قدرت تکوینی دارد و هم قدرت تشریعی دارد. یعنی دایره‌اش وسیع‌تر می‌شود. پس این آیات مَلِک را هم به خوبی می‌شود استدلال کرد.