مقدمه بر کتاب «معنای بندگی»

آری، همه خوبی‌ها، همه زیبایی‌ها، همه هنرها، همه شگفتی‌ها، همه رازها، همه ارزش‌ها و همه حقیقت‌ها در عبادت و بندگی خالص خدای متعال است و هیچ جایگزین دیگری نداشته و نخواهد داشت. ولی در میان عبادات، روزه جایگاهی بس رفیع دارد.

چه به فرموده خداوند متعال در حدیث قدسی، آن ذات یگانه، روزه را به خود اختصاص داده و فرموده است: «روزه برای من است و من به آن جزا داده می‌شوم». اما اینکه در این حدیث شریف، روزه جزای الهی شمرده شده است به فهم عمیق و درک دقیق از نظام عقیدتی اسلام نیاز دارد و نباید از نظر دور داشت که فهم حدیث شریف «الصَّوْمُ لِي وَ اَنَا اُجْزیٰ بِه» از جمله مسائل مهم بینشی است که باید با ژرف نگری و طهارت قلب به آن رسید.

بدین رو در یکی از روزهای ماه مبارک رمضان سال هزار و چهار صد و سی و هشت هجری قمری برابر خردادماه سال هزار و سیصد و نود و شش هجری شمسی که به تدریس خارج فقه صلاة المسافر اشتغال داشتم مناسب دیدم این حدیث قدسی را با همه احتمالاتی که در آن وجود دارد مورد بحث و دقت قرار دهم و بحمد الله تعالی با لطف حضرت حق جل و علا به معنای جدیدی نائل شدم.

 قم. حوزه مقدسه علمیه
محمّد جواد فاضل لنکرانی
22/ 2 / 1397