رمز بقای دين در مودّت في القربی نهفته است

شهادت امام مجتبي(ع) را خدمت امام زمان(عج) و همه مسلمانان و شيعيان و شما حضار محترم تسليت عرض مي‌‌‌‌كنم، اميدواريم كه اين اظهار علاقه و ارادتها موجب رشد و تكامل ما شود.

من بر حسب وظيفه تشكر مي‌‌كنم از شعراي بسيار عزيز استان قم خصوصاً از شاعران روحاني كه افتخار حوزه علميه هستند و نيز شاعران بزرگواري كه از استان خراسان، زنجان، اصفهان و جاهاي ديگر دعوت مرکز فقهي ائمه اطهار(عليهم السلام) و مجموعه ادبي برادر عزيزمان جناب آقاي برقعي را پذيرفتند. بناي سخنراني ندارم. جلسه، جلسه‌‌ي شعراست بايد از مضامين عاليه سروده‌‌هاي شعراي عزيزمان همه بهره‌‌مند شويم.

دو مطلب عرض مي‌‌كنم: مطلب اول آنکه در طول زندگي، هميشه اين آيه مبارکه از سوره شوري را مدّ نظر داشته باشيد «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى» خداوند متعال به پيامبر اكرم(ص) امر مي‌‌فرمايد که به امت خود تا قيامت بگو من هيچ اجري از شما نمي‌‌خواهم غير از مودّت في القربي.

يک سؤال اينجا مطرح است كه چرا خدا، اجر رسالت را مودّت في القربي قرار داد؟ و چرا پيامبر مأمور شد اين را به مردم بيان كنند؟ پاسخ اين سوال، معنويتي در درون و زندگي ما ايجاد مي‌‌كند.

منظور از «في القربي» را حتي علماي بزرگ اهل سنت از فخر رازي و ديگران هم گفتهاند که فاطمه زهرا، اميرالمؤمنين، امام حسن، امام حسين و ائمه معصومين(عليهم السلام) هستند. خداوند مي‌‌فرمايد اجر رسالت پيامبر؛ مودّت به اهلبيت اوست.

حال آيا اين مودّت صرفا بخاطر اظهار ارادت به وجود مبارك پيامبر اكرم(ص) از راه تكريم ائمه معصومين(ع) است يا اينكه حكمت بزرگتري در بر دارد؟

بايد بدانيم رمز بقاي دين در مودّت في القربي نهفته است. نه تنها رمز بقاي دين بلکه رمز تكامل انسان و رمز وحدت بشر، همه در همين نهفته است. اين يك اصل مسلّم است که هيچ بشري در زير اين آسمان نمي‌‌تواند بدون مودّت في القربي تقرّب به خدا پيدا كند، به هيچ وجه امكان ندارد.

ما دنبال اين نگرديم به چه دليل بايد بر امام حسين(ع) عزاداري کرد؟ اين حرفهاي ابلهانهاي كه امسال بعضيها زدند و دنبال اين بودند كه عزاداريها را كمرنگ كنند. ريشه علاقه شيعيان به اهلبيت(عليهم السلام) در همين آيه است.

اگر امشب شما شعرا، بزرگان، علما، روحانيت، برادران و خواهران در اين مکان جمع شده و منتظر هستيد شاعر عزيزي بيايد شعر جديدي در سوگ امام مجتبي(عليه السلام) بخواند براي چيست؟ براي اين است كه اين مودّت را در قلبمان و در درون زندگي خود تقويت کنيم.

مبادا شيعه از اين مسئله غفلت كند كه نخواهد كرد، مبادا در زندگيمان كمرنگ  شود که نخواهد شد إن شاء الله.

پدران و مادران به فرزندانشان گوشزد کنند و وقتي هم مي‌‌خواهند از دنيا بروند آنها را به مودّت اهلبيت(عليهم السلام) وصيت كنند.

اگر در جامعه بشري مودّت به معناي واقعي محقق شود، هيچ اختلافي در بين بشر به وجود نمي‌‌آيد و همه انسانها در يك مسير واحد قرار مي‌‌گيرند. اين خواسته خداوند است که امّت پيامبر آخر الزمان همه در يك مسير قرار بگيرند، آن هم مسير مودّت في القربي است.

بعد از شهادت اميرالمؤمنين(عليه السلام)، امام مجتبي(ع) به مسجد آمدند و در خطبه خود با اشاره به اين آيه فرمودند: «أَنَا مِنْ أَهْلِ الْبَيْتِ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللهُ مَوَدَّتَهُمْ عَلَى كُلِّ مُسْلِم»، من از اهلبيتي هستم كه خدا مودّتشان را بر تمام مسلمانان واجب كرده. يعني اگر ما مودّت به امام مجتبي(ع) داشته باشيم حق پيامبر(ص) را ادا کرده و به خداي تبارك و تعالي تقرب پيدا مي‌‌كنيم.

مطلب دوم در مورد آن نقل تاريخي است كه بعد از شهادت اميرالمؤمنين(ع) هنگامي که معاويه به كوفه آمد به او گفته شد «إِنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ مُرْتَفِعٌ فِي أَنْفُسِ النَّاس»؛ حسن بن علي جايگاه عظيمي در قلوب مردم دارد بايد اين جايگاه را بشكني.

گفت راهش چيست؟ گفتند «فَلَوْ أَمَرْتَهُ أَنْ يَقُومَ دُونَ مَقَامِكَ عَلَى الْمِنْبَرِ فَتُدْرِكَهُ الْحَدَاثَةُ وَ الْعِيُّ فَيَسْقُطَ مِنْ أَنْفُسِ النَّاسِ وَ أَعْيُنِهِمْ» تو به منبر برو و از حسن بن علي بخواه که پاي منبر تو بنشيند، اين براي او عار است و موجب شکسته شدن او مي‌‌شود و از چشم مردم مي‌‌افتد.

معاويه آدم زيركي بود ابتدا امتناع كرد اما آنها گفتند هيچ راهي غير از اين وجود ندارد. لذا او حسن بن علي را خواست و حضرت كنار منبر معاويه ايستاد، «فَقَامَ مُعَاوِيَةُ فَخَطَبَ خُطْبَةً فَاحِشَة» معاويه(عليه اللعنة و العذاب) شروع به خطبه خواندن کرد، اولين مطلبي كه در خطبهاش گفت اهانت به علي بن ابيطالب اميرالمؤمنين(عليه السلام) بود، در حالي که امام مجتبي(عليه السلام) کنار منبر او ايستاده بود.

من گاهي اوقات مي‌‌گويم آن جام زهري كه به امام مجتبي(ع) خورانده شد در مقابل اين اهانت معاويه ناچيز است.

امام مجتبي در مسجد كوفه باشد و در حضور مردم، معاويه اميرالمؤمنين(ع) را سب و لعن كند.

«فَقَامَ إِلَيْهِ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ(ع) فَقَالَ لَهُ وَ هُوَ عَلَى الْمِنْبَرِ وَيْلَكَ يَا ابْنَ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ أَ وَ أَنْتَ تَسُبُّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ(ع) وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص) مَنْ سَبَّ عَلِيّاً فَقَدْ سَبَّنِي وَ مَنْ سَبَّنِي فَقَدْ سَبَّ اللهَ وَ مَنْ سَبَّ اللهَ أَدْخَلَهُ اللهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِداً فِيهَا مُخَلَّداً وَ لَهُ عَذَابٌ مُقِيم»؛ واي بر تو معاويه، اي فرزند هند جگرخوار، پدر مرا سب مي‌‌كني؟ آيا نشنيدي از پيامبر که فرمود: هر کس علي را سب کند، مرا سب کرده و هر کس مرا سب کند، خدا را سب کرده، و هر کس خدا را سب کند، خداوند او را داخل آتش جهنم خواهد کرد؟!

حضرت با اين استدلال، معاويه را در نزد مردم جهنمي كرد.

آنگاه امام كلامش را قطع كرد و از مسجد بيرون آمد. مي‌‌گويند حضرت ديگر به آن مسجد پاي نگذاشت. در مسجدي كه در حضور او سبّ به اميرالمؤمنين شد. اين قضيه يكي از بزرگترين مظلوميتهاي آن حضرت است.

من مجدداً از همه عزيزان و از استاد مجاهدي كه اشعار بسيار خوبي خواندند، اساتيد ديگر، شعرا، جناب آقاي برقعي و دوستان‌‌شان، از مهمانان عزيزی كه از استانهاي مختلف تشريف آوردهاند تشكر مي‌‌كنم.

اميدوارم جلسه امشب و اين اشعار و اشكها به امضاي امام مجتبي(عليه السلام) برسد و همه ما مشمول شفاعت آن حضرت قرار بگيريم.

والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته