خدمت به فرد مبتلا به اوتيسم؛ مصداق «عيادت مريض»، «قضاء حاجت مؤمن» و «ادخال سرور» است.

جلسه بسيار محترم است. اصولاً در چنين جلساتي مطالب علمي، پزشكي از طريق متخصصين عنوان مي‌‌شود، اما لازم است مطالب ديني مرتبط با اين موضوعات نيز مطرح شود.

بنده دو نكته‌‌ي اساسي را محضر شما آقايان و خواهران محترم عرض مي‌‌کنم.

نكته‌‌ي  اول اين است كه؛ بايد حوزههاي علميه و متخصصين در طب، چه طب جديد و چه طب قديم، به اين سؤال پاسخ دهند كه منشأ بروز اين بيماريها در زمان ما چيست؟ آيا مرضي مثل اوتيسم در زمان سابق بوده است؟ البته عناوين کلّي اختلالات رواني، اختلالات اعصاب، عدم تمكن برقراري ارتباط با ديگران وجود داشته اما به اين شکل شايد نبوده است.

به نحو اجمال بايد گفت قطعاً فاصله گرفتن از دستورات ديني در امر تغذيه، ازدواج و ساير امور قطعاً موجب پيدايش بسياري از امراض دوران معاصر است. البته مواد شيميايي و امواجي كه امروز همه به آن مبتلا هستيم در جاي خودش نقش اساسي دارد ولي قطعاً يكي از عوامل مهم، دور شدن از آداب ديني است.

متأسفانه هر چه زمان پيش مي‌‌رود از رعايت آداب ديني در خوراك، لباس، ازدواج، خواب و همه امور فاصله مي‌‌گيريم و اين مهم مي‌‌طلبد كه جناب آقاي تكيان با ذوق وافر خود و كمك حوزه علميه و مجامع دانشگاهي در اين زمينه همايش علمي برگزار و بررسي کنند چطور شده که در زمان ما اين امراض به وجود آمده؟ و عدم رعايت آداب ديني چه نقشي در آن دارد؟ آنگاه به فكر بيفتيم كه جامعه خود و نسل موجود و آينده را نسبت به رعايت اين آداب مقيّد كنيم.

نكته دوم اينکه در چنين كار ارزشمندي وقتي به روايات مراجعه كنيم، چهار عنوان فردي و يك عنوان اجتماعي و حكومتي را ملاحظه مي‌‌کنيم.

تقاضا مي‌‌كنم به اين مطلب دقت كنيد، مخصوصاً خيّرين محترم كه انگيزه خدمت دارند و مي‌‌خواهند از اموالشان در اين مسير خدمت‌‌رساني كنند تا ببينيد دين ما چقدر به اين مسئله توجه كرده است.

اوّلاً يك فرد مبتلا به اوتيسم، بيمار است. در روايات عنواني به نام «عيادت و مداواي بيمار» وجود دارد، که مرحوم كليني در كافي شريف، باب «ثواب عيادة المريض» آورده است.

امام باقر(عليه السلام) مي‌‌فرمايد «كَانَ فِيمَا نَاجَى بِهِ مُوسَى رَبَّهُ»، يكي از نقاط قوت ائمه معصومين(عليهم‌‌السلام) آگاهي بر تورات و انجيل و کتب آسماني و حتي مناجاتهاي انبياي گذشته با خدا بوده است. در يكي از مناجاتها حضرت موسي به خدا عرض كرد: «يَا رَبِّ مَا بَلَغَ مِنْ عِيَادَةِ الْمَرِيضِ مِنَ الْأَجْرِ؟»؛ ثواب كسي كه يك مريض را عيادت كند چقدر است؟ خدا فرمود: «أُوَكِّلُ بِهِ مَلَكاً يَعُودُهُ فِي قَبْرِهِ إِلَى مَحْشَرِهِ»، خيلي عجيب است. اگر انساني به عيادت مريضي برود، خداوند ملكي را مي‌‌گمارد تا از او تا روز محشر در قبرش عيادت کند.

روايات در مورد عيادت مريض زياد است، حدود صد صفحه روايت است.

پس فرد مبتلا به اوتيسم مريض است و اگر كسي به اين فرد خدمت کند از ثواب عيادت و خدمت به مريض بهره‌‌مند مي‌‌شود.

يعني اگر روز قيامت به خدا عرض کند خدايا من گنهكارم اما من را بهشت ببر، خداوند همان جا در مقابل اينكه در دنيا حاجت مؤمني را برطرف كرده او را به بهشت مي‌‌برد.

اين دسته از روايات نيز زياد است و تقاضا مي‌‌كنم خيّرين بزرگوار اين روايات را خيلي دقيق و با تمام جزئياتش بخوانند.

الآن موسم حج است؛ حضرت در روايتي مي‌‌فرمايد: «قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ أَلْفِ حِجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ بِمَنَاسِكِهَا وَ عِتْقِ أَلْفِ رَقَبَةٍ لِوَجْهِ الله»؛ برآوردن احتياج يك مؤمن، به اندازه هزار حج مقبول و آزاد كردن هزار بنده ثواب دارد.

عنوان سوم؛ «إدخال السرور» است. بالأخره يك مريض موجب گرفتاري پدر و مادر و خانواده‌‌اش مي‌‌شود. وقتي شما به اين فرد رسيدگي مي‌‌كنيد، با اين کار موجب فرح و نشاط و راحتي آنها مي‌‌شويد.

در روايات فرموده‌‌اند: «مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً فَقَدْ أَدْخَلَ عَلَى رَسُولِ اللهِ(ص)»، كسي كه شادي را در قلب يك مؤمن ايجاد کند گويا پيامبر خدا را شاد کرده است. و در ادامه نيز مي‌‌فرمايند: «قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ يَدْفَعُ الْجُنُونَ وَ الْجُذَامَ وَ الْبَرَصَ»، برآوردن نياز يک مؤمن؛ امراض جنون و جزام و پيسي را دفع مي‌‌کند.

آن مطلب اولي كه عرض شد كه بايد ريشه ديني اين مباحث را جستجو و پيدا كرد همين است. طبق اين روايت، اثر تکويني قضاء حاجت مؤمن، اين است که جلوي بسياري  از امراض را مي‌‌گيرد.

البته در اين بحث، عناوين ديگري وجود دارد که به علت ضيق وقت به آن نمي‌‌‌‌پردازيم.

امّا اين سه عنواني که مطرح شد از منظر فردي به آن نگاه شده است. يعني اگر براي خدا کسي به يک فرد مبتلا به اوتيسم رسيدگي کند هم از ثواب «عيادة المريض» و هم «قضاء حاجة المؤمن» و هم «ادخال سرور» در قلب او و پدر و مادر و أقربائش بهره‌‌مند خواهد شد.

اما مطلب مهمتر اين است كه از نظر استدلالي و اجتهادي اين روايات مسئله‌‌ي  فردي را مطرح مي‌‌كنند حالا اگر اين خدمت، به رفع نياز يک جامعه تبديل شود، يعني يك وقت نياز يک نفر يا دو نفر برآورده مي‌‌شود، امّا گاهي يک استان يا يک جامعه گرفتار است، اينجا فضيلت و ثواب عمل افراد در رفع گرفتاري جامعه، اصلاً قابل بيان نيست. يعني خدمت انسان از خدمت به يك فرد عبور مي‌‌كند و خدمت به جامعه مي‌‌شود.

اينها عناويني است كه در ثواب كار شما خيّرين، حتّي كساني كه انجمن حمايت از بيماران اوتيسم را تشكيل داده‌‌اند و در قم هم الحمدلله از امروز شروع به کار خواهد کرد دخالت و نقش دارد. توجه كنيم امروز اين کار خدمت به يك نظام اسلامي است.

من يك سؤال مطرح مي‌‌كنم اگر در مورد رفع تشنگي يك انسان خداي تبارك و تعالي بفرمايد اگر آب موجود باشد، ثواب يك حج و اگر آب موجود نباشد ثواب احياء نفس را دارد، حالا اگر شما خواسته‌‌هاي خدا را برآورده سازيد، ثوابش قابل ذکر نيست، مثل آنکه بشر نياز به توحيد دارد و ما فعاليت کنيم تا اينكه مردم آن جامعه توحيدشان قوي شود. اين مي‌‌شود نصرتي كه يك انسان به خدا مي‌‌كند «إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ يَنْصُرْكُم‏».

خدايي که براي رفع حاجت يک مؤمن اين مقدار ثواب مي‌‌دهد، اگر خدمت به دين كنيم، خدمت به اهلبيت كنيم، مراكز ديني را تقويت كنيم به فكر معنويت جامعه باشيم، خودتان به راحتي مي‌‌توانيد نتيجه بگيريد كه ثوابش قابل بيان نيست.