استدلال‌های قرآنی امام جواد(علیه‌السلام)

روایت دیگر از علی بن اسباط نقل شده که می‌گوید «رأیت أبا جعفر(علیه‌السلام) و قد خرج علیّ فاحدت النظر إلیه، و جعلت أنظر إلی رأسه و رجلیه لأصف قامته لأصحابنا بمصر، می‌گوید امام جواد(علیه‌السلام) را دیدم که به سمت من می‌‌آمد، با دقت به قد و بالای کوچک حضرت در آن سن کم نگاه کردم تا وقتی به مصر رفتم بتوانم قامت امام را توصیف کنم. 

امام متوجه نگاه و فکر من شدند لذا خطاب فرمودند: «یا علیّ، إنّ اللّه احتجّ فی الإمامه بمثل ما احتجّ به فی النّبوّه» خداوند در موضوع امامت نیزهمانند نبوت رفتار نموده است.

امام فرمود: « إنّما ارزق ولداً واحداً و هو يرثني »خدا یک پسر به من خواهد داد که از من ارث خواهد برد، «فلمّا وُلِد أبو جعفر كان طول ليلته يُناغيه في مَهده»، وقتی امام جواد(علیه‌السلام) متولد شد امام هشتم از شب تا صبح کنار گهواره‌ با اوحرف می‌زد. «فلمّا طال ذلك على عدّة ليالٍ قلت: جعلت فداك قد ولد للناس أولاد قبل هذا فكلّ هذا تعوّذه» هنگامی که این رفتار حضرت چند شب تکرار گردید عرض کردم جانم بقربانت قبل از این هم خدا به مردم فرزند عنایت می‌‌کرده، تمام این کودکان را این چنین مورد عوذ وپناه قرار می‌دادی؟ 

«فقال: ويحك ليس هذا عوذة إنّما اغرّه بالعلم غرّا» فرمودند خاموش. اینطور نیست که من بخواهم این طفل را در پناه خودم قرار داده وبه اوآرامش دهم. بلکه در حال انتقال علم در وجود او هستم. یعنی امام هشتم از اول شب تا صبح بر این کودک در گهواره اشراب علم می‌‌نمود، حالا به چه نحو؟ ما نمی‌فهمیم! کسی که آن صحنه را مشاهده می‌‌کرد به ذهنش می‌‌رسید که حضرت نشسته و برای آن طفل لالایی خوانده و حرف‌های آرام بخشی می‌زند که خوابش ببرد در حالیکه چنین نبود.

امام پرسش یحیی را چنین جواب دادند: «و لست بمنكر فضل ابي‌بكر»، البته این عبارت را از باب جدل و اسکات گفتند. یعنی من منکر فضل ابی‌بکر نزد شما نیستم نه آنکه نزد ما فضلی داشته باشد. «و لکن یجب علی صاحب هذا الخبر أن یأخذ مثال الخبر الذی قاله رسول الله فی حجة الوداع» منتها گوینده این خبر لازم است آن خبری که رسولخدا درحجة الوداع فرمود را درنظر بگیرد که فرمودند: «قد کثرت علیّ الکذابة و ستکثر بعدی، فمن کذب علیّ معتمداً فلیتبوأ مقعده من النار»، به من نسبت‌های دروغ زیاد خواهند داد، بعد از من هم این نسبت‌ ها بیشتر خواهد شد، هر کسی نسبت دروغ به من بدهد خودش را برای آتش جهنم آماده کند. 

«فاذا اتاکم الحدیث عنی فاعرضوه علی کتاب الله و سنتی»، اگر یک حدیثی از من به گوش شما رسید آن را به کتاب خدا و سنت من عرضه کنید، « فما وافق کتاب الله و سنتی فخذوه به» اگر با قرآن و سنت من موافق بود آنرا بپذیرید، حال تو ای یحیی این حدیثی که نقل کردی اول ببین با قرآن موافق است یا نه؟ خداوندی که در سوره ق می‌‌فرماید: «و لقد خلقنا الانسان و نعلم ما توسوس به نفسه و نحن اقرب الیه من حبل الورید» ما انسان را خلق کردیم و از وسوسه‌های نفسش آگاهیم ومی‌دانیم چه چیزی در ذهنش خطور می‌‌کند. ما از رگ گردن به او نزدیکتریم، «فالله عزوجل خفی علیه رضا ابی‌بکر من سخطه حتی سأل من مکنون سره؟، هذا مستحیلٌ فی العقول». این خدا چگونه از دل ابوبکر خبر نداشته باشد وبگوید برو از او بپرس که آیا از من راضی است یا نه؟ این حرف محال است و با آیه قرآن سازگاری ندارد.