پاسخ به شبهه عدم سرايت ايمان و كفر به حقوق شهروندی

برخي از علماي بزرگوار و انديشمندان محترم در يكي از سخنراني‌هاي خود درباره ايمان و كفر و عدم سرايت آن به حقوق شهروندي مطالبي بيان كرده كه در ذهن برخي ايجاد شبهه كرده است؛ از اين‌رو، ضروري است بدان‌ها پاسخ داده شود.

پس از ذکر اين مقدمه و در مقام نقد سخنان ايشان؛

نکته اوّل كه چندين مطلب را دربردارد، عبارت است از اين که:

نخست اين كه، از كدام قسمت آيه‌‌ی شريف استفاده مي‌شود كساني كه ايمان نياورده‌اند، چنان چه بر مقررات اسلام گردن نهند، از همه حقوق بشري برخوردارند؟! اين يك تفسير به رأي واضح و آشكار است و آيه هيچ دلالتي و بلكه هيچ اشعاري بر اين امر ندارد.

ايشان پس از ذکر آيه 159 سوره‌‌ی آل‌عمران به عنوان اصول ديپلماسي نبوي، مي‌گويد: مطالعه در سیره نبوی که به یقین منطبق با قرآن است، نشان می‌دهد که حتی جهاد با کفار زمان رسول الله(ص) هم ابتدایی نبوده و همواره دفاعی بوده است. این ادعا علاوه بر استنباط از آیات قرآنی، مستند به مدارک تاریخی نیز می‌باشد.

همچنين در بخش ديگري از سخن خود آورده است: مراد از کفاری که در قرآن قتال با آن واجب شده، کفار زمان رسول الله(ص) بوده که با پیروان او در حال جنگ بوده‌اند و شامل غیر مسلمانان زمان حاضر نمی‌شود. مگر می‌توان غیر مسلمانان زمان حاضر را که پایبند به اصول حقوق بشر از جمله آزادی مذهبی هستند و برای کلیه ادیان از جمله اسلام احترام قائلند، کافر و واجب القتل دانست؟ زمان حاضر که ملت مسلمان عضو سازمان ملل متحد می‌باشند و عضویت آن سازمان به معنای تعهد به حفظ صلح و امنیت جهانی است، هرگز نمی‌توانند با دیگران سر جنگ داشته باشد.

در نقد اين قسمت از سخنان ايشان نيز به چند نکته اشاره مي‌کنيم:

در آيه‌‌ی ششم سوره‌‌ی توبه آمده است: «وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكينَ اسْتَجارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْلَمُونَ»؛ خداي متعال در فراز اوّل آيه در مقام بيان لزوم پناه‌دهي به مشركان پناهنده و شرايط پناهندگي از جمله عرضه‌‌ی صحيح اسلام به آنان و حفاظت جاني و مالي از پناهندگان غير مسلمان است. بنابراين، اگر يكي از مشركان براي شنيدن سخن خداوند و تحقيق درباره‌‌ی اسلام به مسلمانان پناه بياورد، بايد به او پناه داده شود و نبايد او را در اين مدت با وجود كفر كشت؛ بلكه به نيكويي بايد براي او اصول اعتقادي اسلام تبيين شود تا با آرامش تمام، برهان‌ها و دليل‌هاي اسلام را بشنود و به اختيار خود، يكي از دو راه را انتخاب كند.

اگر راه اسلام را پذيرفت، رستگار مي‌شود و اين به خاطر آن است كه اسلام، دين منطق، برهان و استدلال است و هر كه با آن مواجه شود، به يقين، آن را خواهد پذيرفت و چنان چه نپذيرد، معلوم مي‌شود از روي عناد، تعصب و لجاجت است و در هر حال، چنين كسي كه پناهنده شده، اگر اسلام را نپذيرفت، باز مسلمانان حق ندارند او را بي‌درنگ بكشند و بلكه غيرت، آزادگي و انسانيت حكم مي‌كند او را از پناهگاه به خانه و كاشانه‌اش برگردانند و پس از برگشت و مقابله است كه مي‌توان با او جنگيد.

والسلام علی من اتّبع الهدی