امام صادق(ع) رئيس مذهب و صاحب مذهب ماست؛ و ما افتخار داريم که اين مذهب، عنوان مذهب جعفرى را دارد. واقع اين است که ما آنطور که بايد و شايد، ائمه‌مان را نشناخته‌ايم. مراتب و مقاماتي که آن بزرگان نزد خداوند دارند را نشناخته‌ايم. گاه برخي حرف‌ها يا نظرياتى نيز از بعضى‏ افراد صادر میشود، که براى انسان خيلى رنج آور است و اين بزرگان را به اندازه‌ افراد معمولي، تنزل می‏دهند. فقه را ملاحظه کنيد که چه اندازه از امام صادق(ع) روايت داريم؟ از اول فقه ـ کتاب الطهارة ـ تا آخر آن که کتاب الديات باشد از امام صادق(ع) حديث داريم؛ آنهم نه يک حديث و دو حديث، بلکه احاديث فراواني داريم؛ فقط در باب حج، زرارة به امام صادق(ع) عرض می‏کند که من چهل سال است احکام حج را از شما سؤال می‏کنم و هنوز تمام نشده است؛ خانه‏ اى که اعمال محدودى دارد، چرا بايد اين همه احکام داشته باشد و اين مقدار زمان طول بکشد؟ حضرت فرمودند: چه انتظارى داري! اين خانه دو هزار سال قبل از آدم، محل طواف بوده است و تو با چهل سال مي‌خواهي احکام آن را متوجه شوى و بفهمى!. اين نسبت به فروع است. در اعتقادات نيز از توحيد گرفته تا معاد، ملاحظه کنيد که چه مقدار روايت از امام‌ صادق(ع) نقل شده است؛ که انسان وقتى بخواهد تصور کند اين همه معلومات از يک آدم معمولى قابل صدور است، امکان ندارد که تا شخصي به مبدأ وحي متصل نباشد و به علم بارى تعالى مؤيّد نباشد، چنين مواردي را بتواند پاسخ گويد. اگر از فقيهى که تمام عمرش را در فقه گذرانده است مسأله‌اي فقهى سؤال شود، غالباً می‏گويند بايد مراجعه مجدد بکنند و بعد، نسبت به آن اظهار نظر کنند.