امروز می ‏خواهم اشاره‏اى به فرمايشات مقام معظم رهبرى کنم در آنچه که با اساتيد حوزه و حوزويان و نخبگان و مبلغان فرمودند که انصافاً نکات بسيار مهمى در اين فرمايشات بود و از جلسات بسيار بياد ماندنى براى حوزيان بوده و هست، من به چند نکته اشاره می ‏کنم: اولين نکته که نکته بسیار حساسی است،که هم بزرگان ما، هم فضلاى ما، هم اساتيد ما و هم حوزيان ما بايد به آن توجه داشته باشند اینکه، اين سخنان از شخصيتى صادر می ‏شود که در رأس نظام ما قرار دارد، ايشان ضرورت‏هاى مهم مربوط به نظام اسلامى، جامعه اسلامى و حوزه‏ ها را بيش از همه متوجه می ‏شوند، يعنى گاهى اوقات همان مطلبى را که ايشان فرموده است، مثلاً يک طلبه عادى و يا يک مسؤول ديگرى ممکن است بيان کند، و شايد براى ما اهميت نداشته باشد اما وقتى ببينيم يک کسى که نظامى را بر مبنای اسلام، بر مبناى مکتب اهل بيت و مهمترين نيازهاى دينى و معنوى مردم، اداره می کند و اشراف کامل بر همه جزئيات و شئون دارد يعنى می ‏توان گفت اشرافى که ايشان امروز بر شؤون مراکز علمى کشور دارد و شؤون معنوى دارد از همه بيشتر است و اين طور صحبت‏ ها اقتضا می ‏کند، ما توجه بيشترى کنيم، ببينيم که ايشان چه فرمودند و چه ضرورت‏هاى را براى حوزه‏ هاى علميه تدبير کردند و اينها را دنبال کنيم.
 نکته دوم اين است که نبايد در مورد اينگونه سخنان، مثل گذشته به يک نامه و دو نامه و يک سمينار بسنده شود و به بوته فراموشى سپرده شود؛ عرض کردم واقعاً نکات بسيار حساسى است، ببينيد! من يک وقتى در يکى از همين روزهاى چهارشنبه عرض کردم، انسان گاهى اوقات دنبال يک بزرگى می گردد تا از تجربيات او، از درک او از آنچه که او در اين دوران زيادى که سپرى کرده استفاده کند، مهمترينش در همين صحبت‏ ها تجلى پيدا می ‏کند. امروز يک طلبه باید بداند که براى آينده خودش چه کند. مسؤل حوزه و مسؤلين حوزه و مديران حوزه باید چه کارهایی براى آينده اين حوزه انجام دهند؟ البته در گذشته کارهاي زيادي شده است. واقعاً من از اول پيروزى انقلاب که در جريان تمام امور حوزه بوديم والد راحل ما (رضوان الله عليه) ده سال در زمان امام، مسؤوليت اين حوزه را به دوش داشتند، برنامه‏ هاى که بعد از انقلاب در حوزه آمده است، نظمى که حاکم شده است، بر نامه‏ هاى تخصصى که وجود دارد، پايه‏ هاى علمى که تنظيم شده است، اين ها هيچکدام قبل از انقلاب نبود و حوزه بعد از انقلاب، رشد خوبى پيدا کرده است، و يک حرکت رو به جلو پيدا کرده است. اما همان طورى که ايشان هم فرمودند، ما در هر زمانى، نياز به يک برنامه جديد داريم. هم مسؤولين حوزه و هم طلبه‏ ها در هر زمانى، بايد يک برنامه پنج ساله، ده ساله‏ اى، بيست ساله براى خودشان تدوين کنند. منِ طلبه که درس خارج را شروع کرده ام، پنج سال ديگر به کجا می ‏خواهم برسم، ده سال ديگر به کجا می ‏خواهم برسم، درس من که تمام شد، بعد چکار کنم. اصلاً نظام آموزشى، يک برنامه ريزى دائمى لازم دارد. يعنى هر سال بايد يک برنامه جديد، متون محکمتر، روش متقن‏تر، مطرح شود. اين که ایشان به ضرورت تحول در حوزه اشاره نمودند، اصلاً هر نظام آموزشى بدون تحول، نظام مرده‏ اى است، نظامى بدون اثر است. من يادم می ‏آيد که در آخرين جلسه ي که والد ما (رضوان الله عليه) با شوراى سياست گذارى حوزه داشتند به اين آقايان فرمودند: من تعجب می ‏کنم برنامه‏ اى که ما مثلاً در حدود سى سال پيش تدوين کرديم، هنوز شما همين برنامه را ادامه می ‏دهيد؛ بايد الان يک فکر جديدى کنيد، برنامه جديدى، مطرح کنيد، باید در حوزه، اين گونه تحولات آموزشى باشد. در عين اينکه هم سفارش رهبرى و هم سفارش مراجع بزرگ و همه دلسوزان حوزه، به این مطلب است که هويت اصلى حوزه، و عمق و ژرف انديشى، و ابتناء بر اصول محکمى که هميشه بوده است، ادامه یابد. اگر اين نباشد که ديگر اصلاً حوزه نيست. اما به مقتضاى امروز، هر طلبه‏ اى بايد از وضع آموزشى نظام‏ هاى آموزشى ديگر، خبر دار باشد، امروز، تغيير فراوانی در کیفیت آموزش به وجود آمده است. ارتباط با وسائل و ابزار اينترنتى و کامپيوترى، يک امر ضرورى شده است به حدى که بايد هر طلبه‏ اى با اين وسائل ارتباط داشته باشد. ديگر نباید تحقيقات خودش را مثل تحقيق بيست سال، يا ده سال، يا پنجاه سال پيش انجام بدهد. بنابر اين، مسئله تحول که يکى از نکات اساسى در فرمايشات ايشان بود، مساله بسیار مهمی است. طلبه‏ ها، نبايد انتظار داشته باشند، مسؤولين تحول ايجاد کنند؛ بلکه خودمان ببينيم بالاخره چه کنيم که اگر در قديم يک ساعت صرف می ‏کرديم، الان ممکن است همان يک ساعت را با پنج دقيقه با ده برابر کار فکرى و از جهت کيفى بتوانيم داشته باشيم. امروزه دنیا چه انتظاراتى از حوزه ‏ها دارند؟ آنچه مهم است اینکه هر طلبه ‏اى بايد بداند الان مثل سابق نيست که بگوييم حالا ما درس می ‏خوانيم بعد ببينيم که کجا به ما نياز دارند، نه! بايد متناسب با نیازها، برنامه ريزى شود. دنياى امروز، تشنه علم و معنويت است و من اين جمله را هم عرض کنم که واقعاً اکثریت دنيا از حقيقت معنويت و علم موجود در اين حوزه‏ ها بى اطلاع هستند. هر جا اطلاعى پيدا شده است، گرايش و تقاضا، نسبت به حوزه‏ ها زياد شده است و روز به روز نیز افزايش پيدا می ‏کند. على اى حال اميدواريم که اين فرمايشات، جامه عمل بپوشد.