ایشان مثال می‌زند «و على ذلك كانت القاعدة أنه لو خرج قاصدا للسفر و كان متلبسا بذلك باعتقاده» یعنی به اعتقاد خودش می‌خواهد هشت فرسخ برود و شروع در سفر کرده «فبدا له في السفر بعد أن صلى قصرا» حالا دو فرسخ رفت حالا می‌خواهد برگردد، قصد هشت فرسخ را کرده، تلبس یعنی به اعتقاد خودش قصد هشت فرسخ را کرده و متلبس شده اما «فبدا له في السفر بعد أن صلى قصرا فيما دون المسافة كما في رأس فرسخين مثلا» در رأس دو فرسخ. تلبس تلبس به ثمانیه است، این آقا که قصد هشت فرسخ را داشته الآن که دارد می‌رود به اعتقاد خودش تلبس به ثمانیة دارد، اگر تا آخر هم رفت این تلبس درست بوده اما حالا اگر وسط راه مانعی پیش آمد و برگشت معلوم می‌شود که از اول تلبس به ثمانیه پیدا نکرده.

مرحوم آقای میلانی می‌گوید یک روایاتی می‌گوید باید هشت فرسخ باشد و یک روایاتی می‌گوید نیت هشت فرسخ لازم است و جمع بین اینها این است که تلبس به ثمانیة فراسخ واقعی باید باشد نه اعتقادی. اگر تا هشت فرسخ رفت از اول تلبس بوده بعد حد ترخص هم نمازش را شکسته خوانده درست است اما اگر ثمانیة فراسخ اعتقادی بود، باید اعاده کند می‌فرماید «أن يعيد صلاته» بعد می‌گوید «و ذلك مفاد صحيحة أبي ولاد» می‌گوید همین حرفی که قاعده اقتضا می‌کند مفاد صحیحه ابی ولاد هم مطابق قاعده است.

و صلّی الله علی محمد و آله الطاهرین