قابل تجاوز و دست‌یابی فرصت طلبان نیست، اما حکومت همانند توپ فوتبالی است که پیش بازیگران دائماً در چرخش و گردش است. به اعتقاد وی حکومت در اصطلاح سیاسی همان تصدیق است. حکومت لغوی را هم می‌گوید از همان امر و فرمان است. می‌گوید به اصطلاح سیاسی‌اش با ماهیت دین اسلام که وحی جاودانه الهی است مباینت دارد.

 اگر پیامبر عظیم الشأن صلی الله علیه و آله در سرآغاز تاریخ ظهور این آیین به تشکیل حکومت پرداخت تنها به خاطر این بود که محبط وحی و پایگاه آغازین این پیام الهی می‌بایست از هر گونه پلیدی‌های شرک و جاهلیت پاکسازی گردد و هرگز منظور این نبوده که یک مرز و بوم جغرافیایی سیاسی خاصی به عنوان حکمت برای کشور اسلامی تعیین کرده باشد. پیامبر صلی الله علیه و آله به دنبال حکومت به این معنا که یک حدّ و حدود سیاسی و جغرافیایی برای خودش درست کند نبود، برای این بوده که با عرب جاهلیت مقابله کند. برای به زیستی و هم زیستی مسالمت آمیز و اینکه آن آئین را از گزند تجاوزات خارجی و بی‌قراری‌های داخلی آرام و محفوظ نگاه دارد. ارائه و تجسم عینی یک الگوی اخلاقی برای جوامع انسانی؛ کار پیامبر بلکه یک الگوی اخلاقی برای جوامع انسانی بود و این با تشکیل حکومت و آئین کشورداری و پاسداری از منافع و مصالح اقتصادی و اجتماعی شهروندان جدا و متفاوت است. شاید به عنوان شاهد بر درستی حرف خودش این را بیان نماید که پیامبر صلی الله علیه و آله کاری به کاروان‌های اقتصادی آن زمان نداشت که کجا می‌روند، کجا می‌آیند؟ چه چیزی وارد مدینه می‌کنند؟ لعلّ، پیامبر یک مجموعه الگوی اخلاقی (به تعبیر ایشان) به دیگران تحویل داد. بعد می‌گوید نه تنها حکومت و آئین کشورداری از دایره نبوت و رسالت خارج است، بلکه مقام زمام‌داری و رهبری سیاسی پیامبر تا آنجا که مربوط به اجرائیات و دستورات عملی و انتظامی روز مره‌ی مردم بود از طریق انتخاب و مبایعت مردم به وجود آمد و این ربطی به وحی الهی نداشته.

می‌گوید: این آیه «وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ»[5] دلالت بر این واقعیت دارد که آنچه مربوط به همزیستی مسالمت آمیز با همسایگان و اقتصاد در خانه بزرگ ایشان هست باید به مردم واگذار شود. . «وَأَمْرُهُمْ» یعنی همه آنچه مربوط به امور مردم است از قبیل رفت و آمد و همزیستی با همسایگان، کارهای اقتصادی بزرگ و کوچک در جامعه، کارهای رفاهی و تفریحی برای مردم، در قالب شوری به مردم واگذار شده است. بر اساس آیه «لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنْزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ»[6] ایشان می‌گوید پیامبران کتاب و میزان را آوردند اما مردم باید قیام به قسط کنند، خدا توسط پیامبران معیارها را به مردم داده اما حکومت را باید مردم تشکیل بدهند.

با استناد به دو آیه فوق می‌گوید نه تنها حکومت منصب الهی و وحیانی و خدایی نیست و انبیا این منصب را نداشته‌اند بلکه در قرآن خدا می‌فرماید این منصب دنیوی مربوط به خود مردم است، «وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ» اینها مشورت کنند که چه کسی را رئیس قرار بدهند، چه چیزهایی را خرید و فروش کنند، با کجا تجارت کنند، برای جنگ چه سلاحی داشته باشند؟ اینها ربطی به وحی ندارد! که علی القاعده لازمه این حرفها این است که اصلاً دین نمی‌گوید آیا تولید سلاح‌های کشتار جمعی جایز است یا نه؟ و طبق این مبنا پاسخ از این پرسش ربطی به دین ندارد. مردم جامعه‌ای اگر دیدند برای حفظ خودشان باید حکومت داشته باشند، داشته باشند و اگر لازم ندیدند، نداشته باشند.