حجاب از ضروريات اسلام است و در قرآن و روايات بر وجود حجاب تأکيد شده است.

بحث حجاب دو جهت دارد؛ يک جهت آن مربوط به خود خانم‌ها است که در حقيقت مسئله حجاب بحث از عزت، شرافت، و کرامت زن است و اسلام با دستور حجاب، حقوق و کرامت زن را در جامعه به طور کامل احيا نموده است و در غير اين صورت زن، آلت دست هوسبازان مي‌شود. همان‌گونه که امروزه در جامعه غربي از زن به عنوان يک کالاي تجاري استفاده مي‌شود.

جهت دوم در مورد حجاب؛ بحث عفت عمومي جامعه مطرح است. زيرا بي‌حجابي ملازم با مفاسد  اجتماعي و تحريک جوانان مي‌شود. چون طبيعي است که بي‌حجابي زنان طبعاً با پيامدهايي آرايش و امثال آن همراه است و اين حالت، مردان مخصوصاً جوانان را در يک حال تحريک دائم قرار مي‌دهد.

تحريکي که سبب کوبيدن اعصاب آنها و ايجاد هيجان‌هاي بيمارگونه عصبي و گاه سرچشمه امراض رواني مي‌گردد مخصوصاً با توجه به اين نکته که غريزه جنسي نيرومندترين و ريشه‌دارترين غريزه آدمي است و در طول تاريخ سرچشمه حوادث مرگبار و جنايات هولناکي شده، تا آنجا که گفته‌اند «هيچ حادثه مهمي را پيدا نمي‌کنيد مگر اينکه پاي زني در آن در ميان است».

با توجه به اين نکته که بي‌حجابي منشأ مفاسد اجتماعي است، حاکم شرع وظيفه دارد از هر کاري که سبب فساد اجتماعي مي‌گردد جلوگيري نمايد. منتها در مرحله اول، با رعايت مراتب امر به معروف و نهي از منکر و با بيان خوش، بي‌حجابي را منع کنند. اگر اثر نکرد با کمي تندي و اگر آن هم اثر نکرد، از باب امر به معروف و نهي از منکر و از باب جلوگيري از مفاسد اجتماعي، حاکم شرع وظيفه دارد که افرادي را موظف کند تا به هر نحوي که مي‌تواند از فساد و بي‌حجابي جلوگيري کنند و اين مربوط به وظايف حاکم شرع، مراتب امر به معروف و نهي از منکر و نيز از مسائل جلوگيري از مفاسد اجتماعي است.

اما اينکه به زمان پيامبر(ص) و ائمه(عليهم السلام) اشاره کرديد چنين موردي که از بي‌حجابي به زور و اجبار جلوگيري کرده باشند نشنيده‌ايد، ممکن است اين شنيده‌ي شما درست باشد، ليکن متقابلاً به اين مسئله توجه کنيد که در زمان پيامبر(ص) اين‌گونه بي‌حجابي هم نبوده و زن‌ها حتي زن‌هاي يهودي نيز در جامعه اسلامي خود را با چادرهاي مخصوص مي‌پوشاندند و در حقيقت بي‌حجابي نبوده تا نياز به اجبار براي رعايت حجاب بوده باشد.