اخیرا حدیثی از کتاب عظائم الدهور از ابن دبیزی که در ٩٠٠ سال پیش نوشته شده با این مضمون در بین مردم و شبکه های اجتماعی پخش شده است. آیا چنین حدیثی معتبر و صحیح است؟ عندما تحين العشرون.. قرون و قرون و قرون يحتاح الدنيا كورون.. من فعل البشر الضالون فيميت كبارهم ... ويستحيي صغارهم يخشاه الاقوياء .. ولا يتعافى منه الضعفاء يفتك بساكني القصور..ولا يسلم منه ولات الامور يتطاير بينهم كالكرات..ويلتهم الحلقوم والرئات لا تنفع معه حجامه...ويفترس من أماط لثامَه يصيب السفن ومن فيها..وتخلو السحب من راكبيها تتوقف فيه المصانع..ولا يجدون له من رادع مبدؤه من خفاش الصين..وتستقبله الروم بالآنين وتخلو الاماكن من روادها..وتستعين الاقوام بأجنادها يضج منه روم الطليان..ولا يشعر من جاورهم بأمان يستهينون بأول اجتياحه.. در قرن بیستم دنیا به «کورون» مبتلا میشود. از فعل انسانهای گمراه که بزرگانشان را میمیراند و کوچکترها را زنده میگذارد قدرتمندان از آن میترسند وضعفاء از آن سالم نمی مانند. ساکنین قصرها را ترور میکند و والیان امور از آن سالم نمی مانند. به مانند توپها بین آنان به پرواز در میاید و حلقوم و ریه ها را پُر میکند. هیچ حجامتی نفعی برای آن ندارد و هر کس جلو دهانش را ببندد نیز به اوحمله میکند. به کشتی ها واهلش اصابت میکند وابرها از راکبینش خالی میشود. کارخانه ها و صنعت ها متوقف میشود و هیچ رادع و مانعی برای آن نمی یابند. شروعش از خفاش چین است و «روم» با ناله و ناراحتی به استقبالش میرود اماکن از اهلش خالی میشود و تمامی اقوام لشگریانشان را به کمک میگیرند. اروپا از آن به ضجه در می آید و مجاورین آن در امان نخواهند بود. در اول گرفتاری به این بلا آن راسبک میشمارند و علم پزشکیشان از درمانش مایوس میشود و...