خداوند همان طور که در ذات خود، منزه از شریک است، در صفات خود نیز منزه از شریک است و هرگز نباید ائمه(ع) را شریک در صفات متعالی حق تصور نمود. چون آنها هر چه باشند، مخلوق وآفریده‌‌ی خداوند هستند و هرگز نمی‌‌توانند با خدا در صفات شریک باشند.

آنها مظهر صفات خداوندی اند ونه شریک او، یعنی صفات خداوند در وجود آنها تجلی کرده و آنها با عبودیت ذاتی و کسبی خود، مظهر آن صفات شده اند.

در بعضی روایات در مورد اسم اعظم الهی چنین آمده: 

و في الكافي يسنده إلى البرقي يرفعه إلى أبي عبد الله(ع) قال: «إِنَّ اللهَ جَعَلَ الِاسْمَ الْأَعْظَمَ عَلَى ثَلَاثَةٍ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً فَأَعْطَى آدَمَ مِنْهَا خَمْسَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً وَ أَعْطَى نُوحاً مِنْهَا خَمْسَةً وَ عِشْرِينَ وَ أَعْطَى إِبْرَاهِيمَ مِنْهَا ثَمَانِيَةَ أَحْرُفٍ وَ أَعْطَى مِنْهَا مُوسَى أَرْبَعَةَ أَحْرُفٍ وَ أَعْطَى مِنْهَا عِيسَى حَرْفَيْنِ وَ كَانَ يُحْيِي بِهَا الْمَوْتَى وَ يُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أَعْطَى مُحَمَّداً(ص‏) اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً وَ احْتَجَبَ حَرْفاً لِئَلَّا يُعْلَمَ مَا فِي نَفْسِهِ وَ يَعْلَمَ مَا فِي نَفْسِ الْعِبَاد».

به مقتضای این حدیث معتبر، خداوند اسم اعظم خودش را که مظهر تجلی صفات حسنای خداوند است، به 73 جزء قسمت نموده و 72 جزء آن را به پیامبر اسلام داده است که به مقتضای وصایت و جانشینی، این 72 جزء به ائمه(علیهم السلام) منتقل شده است.

در روایت دیگری، از امام(علیه السلام) با صراحت، انتقال این 72 جزء از اسماء اعظم الهی به ائمه(علیهم السلام) بیان شده است:

عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ(ع) قَالَ: «إِنَّ اسْمَ اللَّهِ الْأَعْظَمَ عَلَى ثَلَاثَةٍ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً وَ إِنَّمَا عِنْدَ آصَفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ فَتَكَلَّمَ بِهِ فَخُسِفَ بِالْأَرْضِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ سَرِيرِ بِلْقِيسَ ثُمَّ تَنَاوَلَ السَّرِيرَ بِيَدِهِ ثُمَّ عَادَتِ الْأَرْضُ كَمَا كَانَتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَيْنٍ وَ عِنْدَنَا نَحْنُ مِنَ الِاسْمِ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ عِنْدَ اللَّهِ اسْتَأْثَرَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيم‏»؛

با همین اسماء الهی، امور غرائب و خارق العاده از ائمه(علیهم السلام) آشکار می‌‌شده است.

و انتقال این اسماء حسنی به ائمه(ع) به خاطر شایستگی آن ها در اثر عبادت و طاعت مطلق از خداوند بوده است و معنای تجلی صفات خداوند همین است که ائمه(علیهم السلام) در اثر طاعت خداوند به اذن خداوند کارهای خدایی می کردند.

همان طور که دربعضی روایات است که خداوند می فرماید: «عبدی أطعنی حتی أجعلک مثلی»؛ از من طاعت کنید تا شما را مثل خودم قرار دهم.

بنابراین مضمون این حرف که حضرت علی(ع) هزارصفت از هزار و یک صفت خداوند را دارا است، با استفاده از روایات دیگر صحیح است، هرچند روایتی به این عبارت پیدا نکردیم.