من حدود 2 سال پيش با يكي از همكارانم در محل كار آشنا شدم و ايشان قصدش ازدواج با من بود، ولي بر اثر مخالفت خانواده‌‌ها اين امر ميسر نشد. من و ايشان همان هفته اول آشنايي، بعلت علاقه شديد به هم و بعلت اينكه بر اثر ارتباط حضوري كه هر روز با هم داشتيم مرتكب گناهي نشويم، با هم و بدون حضور شاهد و بدون اينكه به محضر برويم و يا كسي بداند از روي رساله، صيغه عقد موقت را بين خود قرائت كرديم، به اميد اينكه خانواده ها موافقت نمايند و اگر خانواده‌ها موافقت نكردند اين صيغه پا برجا بماند تا هر زماني كه هر كدام از ما خواست ازدواج كند اين صيغه را فسخ كنيم. در اين مدت 2 سال با هم ارتباط حضوري داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم (البته پدر و جد پدري من در قيد حيات نيستند و خانواده‌ام مي‌دانستند كه من با ايشان صحبت مي‌كنم و در محل كار همديگر را مي‌بينيم، ولي از خواندن صيغه بين ما خبر نداشتند). حالا مي‌خواهم بدانم آيا اين ارتباط دو ساله من با ايشان كه خيلي زياد بوده، گناه محسوب مي‌شود؟ آيا من و ايشان كه ارتباط فيزيكي با هم داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم، مرتكب گناه شده‌ايم، يا اينكه ايشان در اين مدت 2 سال به من محرم بوده است؟ (البته چون خانواده‌ها اصلاً راضي نشدند، ايشان الان ازدواج كرده و اين صیغه بین ما فسخ شده است).