خواهشمندم در خصوص چند مسئله كه برای من باعث ايجاد شبهه شده، مرا راهنمايي بفرمايید. 1. آيا اينكه اسلام تعدد زوجات و عقد موقت را براي مردان جايز دانسته، منوط به وجود شرايط خاصي مي‌‌باشد يا اينكه مرد مي‌‌تواند بدون داشتن دليل قانع كننده‌‌اي، تنها به اين خاطر كه تمايل به داشتن همسر ديگري دارد ازدواج مجدد نمايد؟ در صورتي كه مرد بدون رضايت همسر اول و داشتن دليل مناسب همسر ديگري اختيار كند و اين كار او موجب آزار همسر اول و فرزندانش شده و آنها را دچار مشكلات مادي و روحي نمايد ازدواج دوباره او چه حكمي پيدا مي‌‌كند؟ آيا از ديدگاه اسلام برقراري عدالت بين همسران از جمله ي شرايط چند همسري مردان نمي‌‌باشد؟ 2. برخي با استناد به اين آيه قرآن كه مي‌‌فرمايد «الرّجال قوّامون علي النساء» اينطور بيان مي‌‌كنند كه اسلام سرپرستي زنان را به عهده مردان گذاشته و به مردان حق حكمراني بر زنان را داده است، پس مردان هرطور كه صلاح بدانند و بخواهند مي‌‌توانند با زنان رفتار كنند، آيا چنين برداشتي از اين آيه درست است و منظور قرآن همين مي‌‌باشد؟ 3. گفته شده در برخي از نسخه‌‌هاي نهج البلاغه آمده است كه حضرت علي(ع) زنان را ناقص العقل دانسته‌‌اند. به نظر شما اين سخن حقيقت دارد؟ در صورت صحت انتساب اين گفته به حضرت، آيا منظور این است كه درك و شعور زنان از مردان كمتر بوده و از نظر عقلي دچار نقص مي‌‌باشند يا مراد چيز ديگري بوده است؟ 4. در صورتي كه زن تمايل به برقراري روابط زناشويي با شوهرش داشته باشد و مرد از انجام اين كار امتناع ورزد، آيا مانند زن كه در صورت امتناع، موجب ارتكاب حرام مي‌‌شود، براي مرد هم گناهي منظور مي‌‌شود؟

من حدود 2 سال پيش با يكي از همكارانم در محل كار آشنا شدم و ايشان قصدش ازدواج با من بود، ولي بر اثر مخالفت خانواده‌‌ها اين امر ميسر نشد. من و ايشان همان هفته اول آشنايي، بعلت علاقه شديد به هم و بعلت اينكه بر اثر ارتباط حضوري كه هر روز با هم داشتيم مرتكب گناهي نشويم، با هم و بدون حضور شاهد و بدون اينكه به محضر برويم و يا كسي بداند از روي رساله، صيغه عقد موقت را بين خود قرائت كرديم، به اميد اينكه خانواده ها موافقت نمايند و اگر خانواده‌ها موافقت نكردند اين صيغه پا برجا بماند تا هر زماني كه هر كدام از ما خواست ازدواج كند اين صيغه را فسخ كنيم. در اين مدت 2 سال با هم ارتباط حضوري داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم (البته پدر و جد پدري من در قيد حيات نيستند و خانواده‌ام مي‌دانستند كه من با ايشان صحبت مي‌كنم و در محل كار همديگر را مي‌بينيم، ولي از خواندن صيغه بين ما خبر نداشتند). حالا مي‌خواهم بدانم آيا اين ارتباط دو ساله من با ايشان كه خيلي زياد بوده، گناه محسوب مي‌شود؟ آيا من و ايشان كه ارتباط فيزيكي با هم داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم، مرتكب گناه شده‌ايم، يا اينكه ايشان در اين مدت 2 سال به من محرم بوده است؟ (البته چون خانواده‌ها اصلاً راضي نشدند، ايشان الان ازدواج كرده و اين صیغه بین ما فسخ شده است).