محترما معروض می‌‌دارد، اخیرا در حوزه حقوق بین الملل و در حقوق بین الملل بشر و حقوق بشر اسلامی بحث‌‌های مستوفایی پیرامون کرامت انسانی مطرح شده است. و در تقسیم‌‌بندی که در حقوق اسلام مطرح است کرامت انسان به ذاتی و اکتسابی منقسم است. با توجه به مقدمه فوق و آیه شریفه «وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا» که انسان را در اصل تکوین و آفرینش و ذات خویش بواسطه برخورداری از روح الهی که موهبتی الهی است موجودی صاحب کرامت می‌‌داند و کرامت ذاتی شامل همه انسانها می‌‌شود، لطفا به این سؤال پاسخ فرمائید. مزید امتنان خواهد بود. چه نسبتی در ذاتی بودن کرامت انسانی با الهی بودن آن وجود دارد؟ و چه تفاوتی بین ضمیر متکلم مع الغیر در «کرّمنا» و ضمیر متکلم وحده در «نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی» هست؟