صاحب جواهر(قده) می‌فرماید: «و ربما فسّرت العبارة و نحوها بمن نوی الصلاة تماماً نسیاناً»؛ یعنی شخصی خیال کرد باید نماز را تماماً بخواند، «ثم نسی و سلّم علی رکعتین»؛ بعد یادش رفته که نماز را باید تمام بخواند و سر دو رکعتی سلام داد، «ثم ذکرَ»؛ بعد یادش افتاد که اصلاً وظیفه‌ی او از اول قصر بوده است.

عبارت «لو قصّر المسافر اتفاقاً»؛ یعنی کسی که سفر شرعی رفته و تمام شرایط قصر نماز را دارد اما جاهل به حکم است، حالا که جاهل به حکم است «قصّرَ اتفاقاً» یعنی بلا قصدٍ، یعنی از اول قصد نداشت نمازش را شکسته بخواند اما بلا قصدٍ یک نماز شکسته خواند. پس این شخص بحسب الواقع مسافر است و نمازش را باید قصر می‌خوانده اما جاهل به حکم است و بلا قصدٍ نمازش را قصر می‌خواند و «اتفاقاً» یعنی بلا قصدٍ. کسی که بلا قصدٍ یک نماز قصر می‌خواند و این شخص، قصد مأمور به را نکرده است. پس «ما وقع لم یقصد»، اینکه انجام داده به عنوان مأمور به نبوده و بالجمله «ما قصد لم یقع»، لذا باید اعاده کند.

صاحب جواهر در ادامه بحث می‌فرماید: «و ربما أن المراد من نحو ما فی المتن (یعنی «قصّر المسافر اتفاقاً»)، الجاهل ببلوغ مقصده مسافة فقصّره ثم علم أنه مسافة»؛ بعضی‌ها گفته‌اند کلمه «اتفاقاً»، قید مسافر است نه قید قصد. توضیح آن‌که؛ تا اینجا احتمالاتی که در عبارت «لو قصّر المسافر اتفاقاً» می‌دادیم این بود که کلمه «اتفاقاً» قید برای «قصّرَ» باشد؛ یعنی «قصَّر اتفاقاً»، ابتدای نماز نیّت تمام کرده اما «قصّر اتفاقاً و تصادفاً»، و گفتیم منشأش جهل به حکم باشد.