سؤال اینجاست که آیا این معنا در قرآن و روایات نیز به همین شکل آمده است یا نه؟

در آیه‌ی «الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُومَاتٌ»[12]، به نظر می‌رسد که چنین برداشتی صحیح نیست، زیرا «أشهر معلومات» به وضوح دلالت بر حج در زمان خاص دارد و شامل عمره نمی‌شود. اما در آیه‌ی دیگر که می‌فرماید « وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ»[13] مشاهده می‌شود که عمره در کنار حج ذکر شده است.

 تعبیر «أتموا» نیز در این آیه به معنای وجوب اتمام حج و عمره نیست، بلکه به معنای اقامه و ادای آن است. این نشان می‌دهد که قرآن کریم عمره را هم‌طراز حج قرار داده و برای آن شأنی مستقل قائل شده است، که می‌تواند بر وجوب مستقل آن دلالت داشته باشد.

یکی دیگر از آیاتی که در بحث وجوب عمره مطرح است، آیه‌ی « فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا»[14] است. این آیه نشان می‌دهد که اگر معنای لغوی حج را در نظر بگیریم، می‌توان آن را به عنوان یک مفهوم جامع در نظر گرفت که قدر مشترک بین حج و عمره است.

با این مبنایی که ذکر کردیم، می‌توان گفت که آیه‌ی «و لله علی الناس حجّ البیت من استطاع إلیه سبیلاً» نیز از نظر لغوی، معنایی عام دارد و هم حج و هم عمره را شامل می‌شود. اما اگر بگوییم که روش بیان شارع در قرآن به این صورت است که هر جا واژه‌ی «حج» را به‌تنهایی می‌آورد، منظور همان حج اصطلاحی و مناسکی است، در این صورت، نمی‌توان آیه را شامل عمره دانست.

در تأیید این مطلب، مشاهده می‌کنیم که هرگاه قرآن بخواهد به عمره اشاره کند، به‌طور مستقل از آن نام می‌برد، مانند آیه‌ی «و أتموا الحج و العمرة لله» که در آن، حج و عمره به‌صورت جداگانه ذکر شده‌اند.

بنابراین، اگر تنها به خود آیه‌ی «و لله علی الناس حج البیت من استطاع إلیه سبیلاً» توجه کنیم و از روایاتی که در تفسیر آن آمده صرف‌نظر کنیم، این پرسش مطرح می‌شود که آیا این آیه، حج را به‌گونه‌ای به کار برده که شامل عمره هم بشود؟