در مورد اين حديث و حديث‌های مشابهی که فرموده‌اند: «إِنَّ مِنْ وَرَاءِ اَلْيَمَنِ وَادِياً يُقَالُ لَهُ وَادِي بَرَهُوتَ وَ لاَ يُجَاوِزُ ذَلِكَ اَلْوَادِيَ إِلاَّ اَلْحَيَّاتُ اَلسُّودُ وَ اَلْبُومُ مِنَ اَلطُّيُورِ فِي ذَلِكَ اَلْوَادِي بِئْرٌ يُقَالُ لَهَا بَلَهُوتُ يُغْدَى وَ يُرَاحُ إِلَيْهَا بِأَرْوَاحِ اَلْمُشْرِكِينَ يُسْقَوْنَ مِنْ مَاءِ اَلصَّدِيدِ»؛ که از امام صادق(ع) نقل شده است که پشت «يمن» بياباني است که به آن وادي حضر موت مي‌گويند، در اين بيابان‌ از جانداران به جز مارهاي سياه و جغد، موجود زنده ديگري يافت نمي‌شود. سپس فرمود: در اين بيابان چاهي است که به آن «بلهوت» مي‌گويند، اين بيابان محل سکونت ارواح مشرکين است، آنها به آن چاه رفت و آمد مي‌کنند و از آب آن چاه که مانند چرک و خون است مي‌آشامند. اين تعبيرها که کاملاً مادي است و با احوالات برزخ نمي‌گنجد چطور است؟ مثلاً وجود «چاه آبي» که مثل چرک و خون است «از آن مي‌نوشند» اينها تعبيرات دنيايي و مادي نيست؟ مگر نوشيدن چيز عذاب‌آور، مربوط به دنيا نيست؟