در مورد اين حديث و حديث‌های مشابهی که فرموده‌اند: «إِنَّ مِنْ وَرَاءِ اَلْيَمَنِ وَادِياً يُقَالُ لَهُ وَادِي بَرَهُوتَ وَ لاَ يُجَاوِزُ ذَلِكَ اَلْوَادِيَ إِلاَّ اَلْحَيَّاتُ اَلسُّودُ وَ اَلْبُومُ مِنَ اَلطُّيُورِ فِي ذَلِكَ اَلْوَادِي بِئْرٌ يُقَالُ لَهَا بَلَهُوتُ يُغْدَى وَ يُرَاحُ إِلَيْهَا بِأَرْوَاحِ اَلْمُشْرِكِينَ يُسْقَوْنَ مِنْ مَاءِ اَلصَّدِيدِ»؛ که از امام صادق(ع) نقل شده است که پشت «يمن» بياباني است که به آن وادي حضر موت مي‌گويند، در اين بيابان‌ از جانداران به جز مارهاي سياه و جغد، موجود زنده ديگري يافت نمي‌شود. سپس فرمود: در اين بيابان چاهي است که به آن «بلهوت» مي‌گويند، اين بيابان محل سکونت ارواح مشرکين است، آنها به آن چاه رفت و آمد مي‌کنند و از آب آن چاه که مانند چرک و خون است مي‌آشامند. اين تعبيرها که کاملاً مادي است و با احوالات برزخ نمي‌گنجد چطور است؟ مثلاً وجود «چاه آبي» که مثل چرک و خون است «از آن مي‌نوشند» اينها تعبيرات دنيايي و مادي نيست؟ مگر نوشيدن چيز عذاب‌آور، مربوط به دنيا نيست؟

در کتاب «انسان و عالم برزخ»(نوشته‌ي محمدظاهري ـ قم) آمده است: «ارواح مؤمنين همگي در وادي السلام و در باغ‌هاي بهشت عالم برزخ اجتماع کنند و ارواح مؤمنين، شب در باغ‌هايي گرد هم جمع مي‌شوند و در روز به مقام خودشان باز مي‌گردند.» اکنون در مورد اين مطلب؛ 1ـ آيا اين مطلب صحيح است؟ 2ـ آيا اين دليلي مي‌شود که آنها از خيراتي که براي سايرين مي‌شود مطلع مي‌شوند؟ 3ـ چون از اين کتاب استفاده مي‌کنيم آيا مطالب اين کتاب اعتبار کافي دارد؟ و مطالب آن قابل استناد مي‌باشد يا بايد بيشتر بررسي شود؟