خلافت داوود علی نبینا و آله السلام و علیه السلام در قرآن

هم مُلک، هم مَلِک، هم ملوک، هم مالک، ذیل عنوان حکومت می‌رود، وقتی می‌فرماید: «مَلِكِ النَّاسِ» یعنی حاکم است نه اینکه «مَلِكِ النَّاسِ» ولو اینکه بعضی از آقایان در ذهنشان این است که مالک تکوینی مردم خداست، «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ* مَلِكِ النَّاسِ» یعنی حاکم مطلق هم تکوینی و هم تشریعی، او مالک است، همان طوری که می‌گوئیم «مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ». نه اینکه صرفا مالک تکوینی روز قیامت خداست. روز قیامت همه‌ی امور به دست خداست. او حاکم مطلق است. چه کسی باید بهشتی باشد، چه کسی باید جهنمی باشد،‌چه کسی در چه درجه‌ای از بهشت و ...، شما وقتی می‌گوئید مالک یوم الدین یعنی مالک تکوینی قیامت؟‌ یا فرمانروایی در روز قیامت، مراد فرمانروایی است، مالک، مَلِک، ملوک، مُلک، اینها را بررسی کردیم که همه مراد فرمانروایی و حکومت است. بعد از اینکه داود به عنوان فرمانده آن جنگ قرار داده شد خدا بعد به او ملک داد، حکمت داد و علمه مما یشاء‌ شد، ظاهرش این است. ایتای مُلک این نیست که یعنی آقایی داده، کرامت داده یا احترام داده؛ بلکه مراد این است که حکومت داده، فرمانروایی داده، به طوری که حرفش برای دیگران نافذ است.

«لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ» خدا اینها را می‌خواهد خلیفه‌ی در روی زمین قرار بدهد، حاکم در روی زمین قرار بدهد. «كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ» همان طوری که قبل از اینها خدای تبارک و تعالی برخی دیگر را به عنوان خلیفه قرار داده؛ «وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دينَهُمُ الَّذِي ارْتَضى‏ لَهُمْ» برای اینها آن دینی که مورد پسند و رضایت اینهاست تمکن پیدا کند. تمکن پیدا کند یعنی ثبات پیدا کند. دین بشود محکم و پر قرار. یعنی دین در همه ابعاد زندگی پیاده می‌شود. آن دین حاکم می‌شود، بعد خوف شما را تبدیل می‌کند به یک امنیتی، یعبدوننی اینها که در روی زمین خلیفه شدند فقط خدا را عبادت می‌کنند؛ «لا يُشْرِكُونَ بي‏ شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ» که این کفر مراد کفران نعمت است نه کفر اعتقادی.

یعنی اگر «الَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ» یک اشخاص معینی بود نظیر «إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ».^[10] این خطاب به شهید است فقط، به مجاهد است، آن کسی که جان خودش را در راه خدا می‌دهد، این قابل سرایت نیست. نمی‌شود بگوئیم برای عالم هم می شود، این فرمایش درست است در خطابات فردیه سرایت نمی‌شود اما در خطابات اجتماعیه سرایت می‌شود، بعد می‌فرماید اغلب خطابات (این نکته مهمی است از مرحوم علامه) قرآنیه المتوجه إلی المؤمنین و الکفار اجتماعی است. یعنی کار به اشخاص ندارد. ما هم در سال گذشته وقتی می‌خواستیم آیات اجتماعی قرآن را مطرح کنیم یک سری آیات را مثال زدیم ولی این آیه را مورد بحث قرار ندادیم.