اگر فردي در حال نماز خواندن است به او سلام دهند چه حکمي دارد؟

در مورد نذوراتي كه از زمان حدود 10 سالگي به بعد صورت گرفته و نميدانم جمله «براي خدا عهد مي‌كنم» را گفته ام يا خير، چه بايد بكنم؟

در کتاب معراج السعادة جمله‌‌ای را مطالعه کردم که مي‌‌خواستم نظر شما را در مورد دو عبارت زير جويا شوم. 1- نوشته شده بود که: در برخي از اخبار وارد شده است که اگر کسي در عقب گناه، هشت امر را بجا آورد اميدوار به عفو آن گناه باشد: عزم بر توبه آن داشته باشد. و شايق باشد که ديگر مرتکب آن نگردد. و از عقاب بر آن خائف باشد. و به آمرزش آن اميدوار باشد. و بعد از آن گناه دو رکعت نماز کند. و بعد از آن هفتاد مرتبه استغفار کند و صد مرتبه بگويد «سبحان الله العظيم و بحمده » و چيزي تصدّق کند و يک روز روزه بگيرد. منبع: جامع السعادات،ج3، ص85. در بعضي از اخبار وارد شده که بعد از گناه وضو کامل بگيرد و داخل مسجد شود و دو رکعت نماز کند و در بعضي روايات چهار رکعت رسيده. 2- امام صادق(ع) مي‌‌فرمايند هيچ مؤمني نيست که در شبانه روز چهل گناه کبيره کند پس اگر پشيمان شود و اين ذکر را بگويد خداوند گناهان او مي‌‌آمرزد. «أستغفر الله الذي لا إله إلا هو الحي القيوم بديع السموات و الارض ذوالجلال و الاکرام و أسئله أن يصلي علي محمد و آل محمد و أن يتوب عليّ ». منبع همه اين مطالب کتاب معراج السعاده نوشته ملا احمد نراقي مي‌‌باشد.

حکم اپيلاسيون کل بدن، براي کسي که اين کاررا انجام می‌‌دهد و کسي که براي تميز کردن بدن مراجعه می‌‌کند چيست؟

نقض قوانين کشور در صورتي که به حکومت اسلامي و ساير مردم و خود انسان آسيب و زياني نرساند و اشاعه فرهنگ نادرست نيز نباشد چگونه است؟ مثلاً مي‌دانيم که استفاده از ماهواره غير قانوني است، ولي اگر در يک مکان دور افتاده باشيم و براي مصارف درست از آن استفاده کنيم، با اينکه باز هم خلاف قانون است حکم چيست؟

در مجموعه آثار شهيد مطهّري(ج2، ص519) نوشته است که ممكن است فرزندانى در زمان حيات پدر و مادر، خدایی ناخواسته ‏آنها را ناراضى كرده باشند، ولى بعد از درگذشت آنها طورى عمل كنند كه رضايت آنها را به دست آورند، همچنانكه عكس آن نيز ممكن است. البتّه اين مطلبي بديهي و منطقي است. امّا سؤال من اين است که چگونه مي‌‌شود که شخصي موقع حيات والدينش، پدر و مادر از او راضي باشند، ولي بعد از وفات آنها طوري شود که ديگر از او راضي نباشند؟ به طور کلّي، آيا دستوراتي که پدر و مادر در زندگي به ما مي‌‌دهند را بايد بعد از وفاتشان هم عمل کنيم؟ مثلاً اگر دوست ندارند که ما روزه مستحبي بگيريم، و ما هم به همين سبب در طول حياتشان به روزه واجب اکتفا کنيم(و چون نهي از مستحب، مصداق امر به شرک که در قرآن آمده نيست، بايد از والدين اطاعت کرد و مستحب را ترک کرد)، آيا بعد از وفاتشان هم بايد همانگونه عمل کنيم؟ آيا اينکه از آنها بپرسيم که اين دستورات براي بعد از وفات هم هست يا نه، براي روشن شدن تکليف، فکر خوبي است؟ و آيا اين قضيه باعث نوعي اسارت و عدم آزادي فرزند نمي‌‌شود؟ مثلاً ممکن است والدينش بخواهند که در سن و شرايط خاصي ازدواج کند، در حالي که او مايل نباشد و احساس آمادگي نکند، يا فرزند بخواهد در شهري زندگي کند(که زندگي در آنجا خلاف شرع نيست، بلکه مباح است) ولي والدين بگويند نه؛ و اگر بنا باشد بعد از وفات والدين همچنان بر رأي آنان عمل کند، آيا اين نوعي ظلم و بي انصافي نيست؟ و بعد چگونه مي‌‌توان توقّع داشت که انسان جوابگوي اعمال خود باشد؟ در حالي که برخي امور را(با اين که خلاف شرع نيست ولي) خلاف نظر و سليقه و علاقه خود انجام داده، فقط براي اين که مطابق دستور والدين باشد؟