اگر شک کنيم که آيا بر اثر باد معده، وضو باطل شده يا نه، چه حکمي دارد؟

اگر شخص روزه دار سهوا چيزي بخورد آيا روزه باطل مي شود؟ ايا دراين مسئله بين روزه واجب و مستحب فرقي وجود دارد؟

اينجانب در حال تهيه يک باب منزل مسکوني مي‌‌باشم. اکنون دچار کمبود شديد مالي شدم و مقداري پول قرض کردم، باز هم بودجه نمي‌‌رسد و بايد وام بگيرم. مؤسسه‌‌اي بدون سپرده گذاري به من وام مي‌‌دهد ولي با سود بيست و هفت درصد و مدت زمان بازپرداخت نيز به انتخاب خودم مي‌‌تواند بيشتر شود.(شايان ذکر است که اينجانب پولي ندارم که بابت سپرده مدت دار نزد بانک بگذارم وناگزيرم که از اينگونه وام ها بگيرم و اگر پول نگيرم هم خانه را از دست ميدهم و هم نمي توانم قرض خود را ادا کنم.) حال با توجه به اينکه مؤسسه تحت عناوين شرعي اينگونه وام مي‌‌دهد و من نيز طبق عرايض بالا نياز به اين وام دارم، آيا گرفتن همچنين وامي با اين سود حلال است؟ ضمنا مثل بقيه وامها اگر بازپرداخت نکنم، مؤسسه از ضامنين پول را مي‌‌گيرد.

شک در نجاست چه حکمي دارد؟

با عرض سلام و ادب محضر حضرت آية الله حاج شيخ فاضل لنکراني‌‌(حفظه الله) بنده طلبه حوزه علميه قم هستم و مريد حضرت والد(رحمة الله عليه) و مريد حضرت عالي بوده و هستم. از اين جهت که هم در خارج از کشور و هم نقاط مختلف کشور عزيزمان ايران رفت و آمد دارم، مقلدين مختلفي را به حضرت والد ارجاع داده و براي ساير مسائل به دفتر قم بارها مراجعه کرده‌ام. ولکن بعد از فوت حضرت والد، سؤالاتي برايم پيش آمده، اگر صلاح مي‌‌دانيد لطفاً بنده را راهنمايي بفرماييد. 1ـ با وجود اينکه بعد از رحلت حضرت والد، از طرف شما در صدا و سيما اعلام شد دفاتر، وجوهات أخذ نمي‌کنند، ولي چرا روال عوض شد؟ 2ـ روش علماي سلف، فرار از مرجعيت بوده، ولي چرا در مورد حضرتعالي، إقبال به مرجعيت نمودن پيدا شده است، هر چند در فضل شما حرفي نيست و چه بسا اگر صبر بفرمائيد، 15 سال ديگر حضرت عالي جزء بزرگان و چه بسا در صورت عنايت حضرت ولي عصر(عجل الله تعالي فرجه الشريف) جزء مراجع بنام تشيع خواهيد بود. 3ـ اين که با وجود دلسوزي دوستان شما و توصيه‌ آنها به عدم أخذ وجوهات و عدم إفتاء توسط حضرتعالي، ولي هنوز دفاتر، باز است و از طرفي تجربه تاريخ حيات شيعه نشان مي‌دهد که چنين مرجعيت‌هايي به سختي و حداقل بدون رونق سرپا مانده است.

سلام من قبلا خيلي به سایت شما می‌‌آمدم و سؤال مي‌‌پرسيدم، ولي به تازگي ديگر هيچي برای من مهم نيست، نمي‌‌دانم چرا اينجوري شدم؟ خودم هم از اين وضعيت راضي نيستم، ولي احساس مي‌‌کنم، آنهايي که نمي‌‌دانند برای چه اين کارها را مي‌‌کنند، فقط طبق چيزي که به ایشان گفته شده، گناه را انجام مي‌‌دهند، احمق هستند. من نمي‌‌‌دانم چرا يک چيز برای ما بد است، برای يکي ديگر خوب است؟ چه حکمتي است که من اينجا هستم، يکي ديگه يک جاي ديگر است؟ اصلا ما برای چي هستيم؟ خدا به وجود ما نياز داشت؟ اگر اینگونه است که آن وقت بودن خدا هم زير سوال می‌‌رود. ما فقط برای عبادت آفريده شده‌‌ايم؟ مگر فرشته‌‌‌‌ها نبودند؟ چرا يکي از گرسنگي مي‌‌ميره، يکي ديگر از پرخوري؟ ما بايد منتظر بشينیم تا بالاخره روز جزا بياد؟ پس اين دنيا برای چيست؟ اگر قرار بود خيلي‌‌‌ها اينجا عذاب بکشند، اصلا اين دنيا برای چي بود؟ اصلا چرا ما هستيم...!