می‌فرمایند «لما عرفت من أن المقتضی الحقیقی رعایة المصلحة الواقعیة» مصلحت طریقیه خودش چیزی نیست و هر چه هست مربوط به مصلحت واقعیه است «لیست المصلحة الطریقیة موجبة للحكم بالتخییر من الجاعل‏» مصلحت طریقیه منشأ برای تخییر واقع نمی‌شود مثلا جاعل نمی‌تواند بگوید دو طریق داریم و من به خاطر مصلحت طریقیه می‌گویم تو مخیری بین این طریق و آن طریق بلکه مصلحت طریقیه تنها راهی برای رسیدن به مصلحت واقعیه است «و لا معنى لأن تكون تلك المصلحة باعثة على تخییر المولى بین إیجاب ما یحصّلها، و لا ما یحصّلها» در مصلحت طریقیه امکان ندارد مولا مکلف را بین راهی كه محصِّل مصلحت واقعیه و راهی که محصل مصلحت واقعیه نیست مخیر کند. مثلاً اگر دو راه برای رسیدن به حرم باشد که یکی به حرم می‌رسد ولی دیگری نمی‌رسد آیا به کسی که قصد زیارت دارد می‌توان گفت شما بین این راه و آن راه مخیرید؟ پس استدلال مرحوم اصفهانی این است كه در تعارض لا مجال للتخییر لا اثباتاً و لا ثبوتاً.

وصلّی الله علی محمد و آله الطاهرین