بحث در منصب تشریع برای رسول خدا و ائمه‌ی معصومین (علیهم السلام) است. نظریه‌ی مختار – برخلاف مشهور که قائلند ایشان فقط مبیّن احکام هستند – این است که خداوند به نبیّ و امام قوّه‌ای عطاء کرده است که به وسیله‌ی آن قوّه، آنها می‌توانند به ملاکات احکام دست یابند و خودشان جعل حکم کنند. این فعل از آن رو که با اذن الهی همراه است منافاتی با توحید در تشریع ندارد. هم در قرآن و هم در روایات مستندات متعددی دالّ بر این مطلب وجود دارد. در بعضی روایات اشاره شده است که معصومین (علیهم السلام) مؤیّد و مسدّد به روحی هستند که مخصوص آنهاست و این بدان جهت است که آنها توسط خداوند دارای خلق عظیم شده‌اند و لذا تفویض به آنها صورت گرفته است.

از امام باقر (علیه السلام) سوال شد: آیا شما هم مخاطب و مکلّف به آیه‌ی شریفه‌ی «وَ قاتِلُوهُمْ‏ حَتَّى‏ لا تَكُونَ‏ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ‏»[15] هستید؟ امام (علیه السلام) در جواب می‌فرمایند تأویل این آیه هنوز نیامده است. تأویل به این معنا نیست که معنای این آیه هنوز مشخص نشده است، بلکه تأویل یعنی ما یؤول إلیه و آنچه در خارج محقّق می‌شود. حضرت می‌فرمایند زمان عمل به این آیه هنوز فرا نرسیده است. این آیه مربوط به بحثهای مهدویت است که از بحث ما خارج است. گرچه ظهور آیه در وجوب است و لکن حضرت می‌فرمایند پیامبر تا زمان ظهور رخصت داده است و این مرتبط با منصب تشریع پیامبر است که خداوند به ایشان این اختیار را داده است که از ظهور آیه رفع ید کنند. لذا امام ‌می‌فرمایند که ائمه (علیهم السلام) به ترخیص پیامبر عمل می‌کنند.

[16]. ‏صدرالدین محمد بن ابراهیم الشیرازی، الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیّة الأربعة (بیروت: دار إحیاء التراث، 1981)، ج 7، 263؛ ج 8، 4.