من خيلي شنيده‌‌ام که مي‌‌گويند مرگ دست خدا است، ولي نمي‌‌توانم قبول کنم. به اين دليل: اولا من اين را قبول دارم براي هر فردي زمان وقوع مرگ روشن نيست. ولي در يک تصادف يا يک جنگ يا در هر شرايط، مثلا انسان در اثر سرعت زياد به اختيار خود تصادف مي‌‌کند و چون شدت تصادف زياد است او ضربه مغزي شده و همه بدنش خوني شده مي‌‌ميرد. يا در جنگ يک سرباز با يک گلوله يا موشک و بمب دستي نابود شده و تمام بدنش تکه تکه مي‌‌شود. در اين حال نقش خدا چيست؟ چطور من بدانم مرگ اينها دست خدا است، در حالي که اين دو فرد به دليل آسيب شديد جسمي در اثر بمب موشک يا تصادف، مرگ آنها فرا مي‌‌رسد و مي‌‌ميرند. در اين شرايط افراد توسط خدا کشته نمي‌‌شوند که ما بگويم مرگ دست خداست. درکل اگر بگويم مرگ دست خداست، بايد تصادف اين فرد به اراده خدا باشد، که اين عمل با اختيار انسان جور در نمي‌‌آيد، يا در شليک بمب به حالت جبري به اراده خدا صورت گرفته که در اين حالت اختيار فرد شليک کننده سلب مي‌‌شود. درکل اين که مي‌‌گويند مرگ دست خداست، بر چه اساسي مي‌‌گويند؟

آيا استفاده از کرم هاي حاوي ويتامين و املاح مدني و پماد ويتاميني و تقويتي روزه را باطل مي‌کند.

فردي که ساکن تهران است در ماه رمضان از منزل خود ساعت 8 صبح خارج شده و به کرج ميرود (از حد ترخص خارج ميشود) و پس از انجام کارهاي مربوطه به تهران بازميگردد و ساعت 11 صبح (قبل ازاذان ظهر) به تهران ميرسد. اگر اين فرد در طي اين سفر کاري که مبطل روزه است انجام نداده باشد آيا به محض رسيدن به تهران ميتواند نيت روزه نمايد؟ آيا روزه آن روزش صحيح است؟

آيا دختر باكره كه پدر و جد پدري ايشان در قيد حيات نيستند، مي‌تواند بدون حضور شاهد و بدون اجازه مادر و برادر و بي اطلاع از آنها، بر اساس شرايط عقد موقت كه در رساله آمده است، به عقد موقت مردي كه زن و بچه دارد در آيد و خودشان اين صيغه را بين خود، بدون رفتن به محضر قرائت كنند؟

در ماه مبارك رمضان چند مرتبه براي من پيش آمد كه بعد از سحر در خواب جنب شدم و پس از بيدار شدن وقتي براي غسل نبود در محل كارم نيز اين امكان وجود نداشت بر حسب كثرت كار و غافل شدن از زمان نيز نتوانستم تا قبل از اذان ظهر تيمم بدل از غسل بنمايم و تا افطار در حالت جنب ماندم و افطار كردم حكم روزه من چيست؟

من حدود 2 سال پيش با يكي از همكارانم در محل كار آشنا شدم و ايشان قصدش ازدواج با من بود، ولي بر اثر مخالفت خانواده‌‌ها اين امر ميسر نشد. من و ايشان همان هفته اول آشنايي، بعلت علاقه شديد به هم و بعلت اينكه بر اثر ارتباط حضوري كه هر روز با هم داشتيم مرتكب گناهي نشويم، با هم و بدون حضور شاهد و بدون اينكه به محضر برويم و يا كسي بداند از روي رساله، صيغه عقد موقت را بين خود قرائت كرديم، به اميد اينكه خانواده ها موافقت نمايند و اگر خانواده‌ها موافقت نكردند اين صيغه پا برجا بماند تا هر زماني كه هر كدام از ما خواست ازدواج كند اين صيغه را فسخ كنيم. در اين مدت 2 سال با هم ارتباط حضوري داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم (البته پدر و جد پدري من در قيد حيات نيستند و خانواده‌ام مي‌دانستند كه من با ايشان صحبت مي‌كنم و در محل كار همديگر را مي‌بينيم، ولي از خواندن صيغه بين ما خبر نداشتند). حالا مي‌خواهم بدانم آيا اين ارتباط دو ساله من با ايشان كه خيلي زياد بوده، گناه محسوب مي‌شود؟ آيا من و ايشان كه ارتباط فيزيكي با هم داشتيم و بيشتر اوقات با هم تنها بوديم، مرتكب گناه شده‌ايم، يا اينكه ايشان در اين مدت 2 سال به من محرم بوده است؟ (البته چون خانواده‌ها اصلاً راضي نشدند، ايشان الان ازدواج كرده و اين صیغه بین ما فسخ شده است).