در اين روايت ابو بصير از امام باقر(ع) سؤال مي‌‌کند که يک مردي با زني ازدواج مي‌‌کند زن به مرد مي‌‌گويد که «انا حبلي» من حامله هستم، معنايش اين است که هنوز در عده شوهر سابقش است، تا وضع حمل نشود از عده خارج نمي‌‌شود، در نتيجه ازدواج تو با من باطل است، يا زن ادعا مي‌‌کند که من خواهر رضاعي تو هستم «انا اختک من الرضاعة» يا زن ادعا مي‌‌کند که «أنا علي عدة» در عده ديگري است، اين مرد با زني ازدواج مي‌‌کند که اين زن يکي از اين امور را ادعا مي‌‌کند سوال اين است که آيا اين ازدواج صحيح است يا نه؟

بحث اين است که آيا مي‌‌توانيم از اين روايت استفاده کنيم که در چنين مواردي که مربوط به نکاح است احتياط واجب است به وجوب شرعي مولوي؟ آيا در باب نکاح اگر انسان شک کرد که يک زني خواهر رضاعي او هست يا نه، يک زني در عده ديگري هست يا نه، مي‌‌شود گفت که روايت دلالت دارد بر اينکه احتياط، وجوب شرعي مولوي دارد؟ با توجه به اينکه اگر ما باشيم و اصول عمليه، زن مي‌‌گويد «انا حبلي» ما شک مي‌‌کنيم که حبليٰ است يا نه؟ استصحاب در اينجا حکم به عدم حبليٰ بودن او مي‌‌کند. زن مي‌‌گويد «انا اختک عن الرضاعة» استصحاب مي‌‌گويد که اين خواهر رضاعي تو نيست. با توجه به اينکه در چنين موارد شکي، استصحاب موضوعي داريم، و استصحاب هم از ادله اي است که براي ما اعتبار دارد، با وجود اين امام مي‌‌فرمايد «فليحتط» بايد احتياط کند.

اينکه امام(ع) در روايت فرموده اند «ان کان دخل بها و واقعها فلا يصدقها»، از اين «فلا يصدقها» مي‌‌فهميم که امام(ع) در مقام اين هستند که حالا که اين زن ادعايي دارد، بر اين ادعا چه زماني ترتيب اثر داده شود و چه زماني ترتيب اثر داده نشود، اگر قبل از دخول است ترتيب اثر داده شود و اگر هم روايت دلالت بر وجوب شرعي احتياط داشته باشد اما دلالت بر وجوب ابتدائي ندارد، روايت نمي‌‌گويد اذا شککت در اينکه اين زن شوهر دارد يا نه، حامله است يا نه، اختک من الرضاعة است يا نه، اگر شک بدوي ابتدائي داشتيد فليحتط، روايت دلالت بر اين معنا ندارد، در حالي که مدّعا اينجاست.

روايت ديگر، روايتي است در ج 14 وسائل، ص 193، باب 157 از ابواب مقدمات نکاح، حديث 2: «مسعدة بن زياد از امام باقر(ع) يا امام صادق(ع) عن آبائه عن النبي(ص) قال: لا تجامعوا في النکاح علي الشبهة» يعني دنبال نکاحي که شبهه دارد نرويد «وقفوا عند الشبهة». لا تجامعوا يعني جماع نکنيد يا در نکاح بر شبهه جمع نشويد، و قفوا عند الشبهة. پيغمبر مي‌‌فرمود «يقول اذا بلغک عنک قد رضعت من لبنها و أنها لک محرّم و ما أشبه ذلک فان الوقوف عند الشبهة خير من الاقتحام في الهلکة» آيا از اين روايت وجوب شرعي احتياط آن هم به نحو ابتدايي استفاده مي‌‌شود؟ باز هم ملاحظه مي‌‌فرماييد همان دقتي که در روايت قبل شد دراينجا هم هست. اگر ما باشيم و «قفوا عند الشبهه»، اين شبهه اطلاق دارد.

پس نتيجه اين شد که اصل اولي در باب نکاح، اصالة البرائة عقلي و شرعي است. فروضي که در مورد تلقيح مصنوعي شروع مي‌‌کنيم، هر جا دليلي بر منع از آيات و روايات پيدا نکرديم برويم سراغ اين اصالة البرائة العقلي و الشرعي.بله، اصالة الاحتياط عقلا و شرعا خوب است، اما اينکه احتياط، واجب شرعي باشد، ما دليلي بر اين پيدا نکرديم.