محقق اصفهانی، وقتی در اینجا وجود نوری را مطرح می‌کند و می‌فرماید: «فإنّ الوجدان اصدق شاهدٍ علی أنّ نسبة النفس إلیها بالإیجاد و التأثیر، ونفس وجودها الحقیقی عین حضورها للنفس» یعنی اصلاً وجود آن، وجود حضوری برای نفس است و علم حصولی نیست؛ «بل هذا حال کلّ معلولٍ بالنسبة‌إلی علّته حیث إنّ وجوده عین ارتباطه به»^[1] به این معنا که هر معلولی، عین ارتباط به علت است. بنابراین، هر معلولی، به علم حضوری در نزد علّت وجود دارد. اینکه می‌گوییم علم خداوند تبارک و تعالی، به همه ممکنات، علم حضوری است، نه علم حصولی؛ زیرا همه ممکنات، معلول خدا هستند و معلول، عین ربط به علّت است. عین ربط به علّت، یعنی «حاضرٌ عند العلّة»؛ و لازم نیست که خداوند، موجودی را بخواهد تصور کند و بعد بخواهد حکمی بر او جاری سازد؛ بلکه همه موجودات، نزد خدا حضور دارند. پس عالم، معلول خداست و چون معلول اوست، خدا علم حضوری به همه معلول‌های خویش دارد.