مرحوم امام معتقد است اگر بگوییم که تمام صفات ثبوتیه به عنوان «واجب الوجود» برمی­گردد، دراینصورت باید بگوییم این صفت ثبوتیۀ واحد حاکی از همۀ صفات سلبیه نیز باشد از باب اینکه دو متناقض با هم جمع نمی­شوند. وقتی می­گوییم «أنّه واجب»، چون نقیض آن امکان است پس معنای آن این است که «أنّه لیس بممکنٍ». درست است که از حیث مصداق یک حقیقت واحد است ولی در باب صفات ثبوتیه، هر صفتی از یک جهتی حکایت می­کند و هیچ صفتی از صفت دیگر نمی­تواند حکایت کند. به بیان دیگر، در اینجا مفاهیم متعددی وجود دارد که این کثرت مفاهیم باید حفظ شود. همینطور است در جانب صفات سلبیه. خداوند هم «لیس بظلّام» است و هم «لیس بجاهل» و هم «لیس بممکن». صرف اینکه این صفات از جهت مصداق یکی هستند پس باید همۀ مفاهیم را به یک عنوان برگردانیم کار درستی نیست. به نظر می­رسد کلام امام فرمایش متینی است. درست است که از جهت مصداقی، همۀ صفات به یک مصداق برمی­گردد اما «لیس بممکن» از جهتی که در «لیس بجاهل» است حکایت نمی­کند. پس باید تعدد مفاهیم حفظ شود.

ایشان بعد از این اشاره به صفات اضافیه می­کنند و می­فرمایند صفات اضافیه مثل خالقیت، رازقیت و امثال آن زائد بر ذات هستند اما اینها هم موجب تکثر در ذات نمی­شوند. به این معنا که وقتی می­گوییم خدا رازق است یعنی همان حیاتش مبدأ برای رازقیت است و بالعکس. «و هما بعينهما جوده و كرمه و بالعكس و هكذا في العفو و المغفرة و الرضا و غيرها.» اگر این را نگوییم موجب ترکیب و تکثر در ذات خدا می­شود از آن جهت که اختلاف جهات در این صفات موجب ترکیب و تکثر در مبادی این صفات خواهد شد. وقتی مبدأ این صفات واحد است دیگر تعدد جهت در صفات اضافیه معنا ندارد. اینکه گفته می­شود «یا من سبقت رحمته غضبه» نه به معنای تعدد جهت در این صفات است بلکه معنایش این است که مبدئیت خدا برای رحمت، گسترده­تر از مبدئیت او برای غضب است و الا تعدد جهت معنا ندارد و از باب ضیق خناق اینطور تعبیر شده است. پس در صفات اضافیه هم ولو زائد بر ذات هستند اما نباید موجب تکثر در ذات بشوند.

سوالی که در اینجا مطرح است اینکه آیا عینیت صفات خدا با ذات مبتنی بر بحث اصالة الوجود است؟[4] ملاصدرا برای قول به عینیت، چند دلیل از دیگران مطرح کرده و همگی را ردّ می­کند که به نظر هیچ کدام از این دلایل مبتنی بر اصالة الوجود نیست. ظاهر عبارت مرحوم امام هم همین است. بیان ایشان روی مسالۀ اصالت وجود است؛ چرا که می­فرماید: «يرجع كلّ كمال  وجمال إلى حقيقة الوجود بحسب الخارج». حال آیا اگر کسی اصالت وجود را قبول نکرد باید قائل به تعدد صفات با ذات خدا شود؟ به نظر ملازمه­ای وجود ندارد و باید از راههای دیگر قول به عینیت را اثبات کرد. چون اصالت وجود برای مرحوم امام یک مسالۀ مبرهن، مسلم و واضح بوده است اینگونه استدلال کرده­اند و الا به نظر می­رسد نباید دلیل مسالۀ عینیت صفات با ذات را بر مسالۀ اصالت وجود مبتنی کرد.