در مورد سند حديث ملاحظه فرموديد که كثيرى از بزرگان طبق شهرت عملى فقها خواسته‌اند ضعف سند حديث را جبران كنند و حجيت حديث را از راه عمل مشهور به حديث تصحيح كنند. كسانى كه اين مبنا را قبول ندارند، طبيعى است که از اين راه نمى توانند حديث را معتبر بدانند؛ اما كسانى كه كبرا را قبول دارند و قائل هستند كه عمل مشهور به يك روايت ضعيف السند جابر ضعف سند آن روايت است، غالباً از نظر صغرا نيز پذيرفته‌اند كه مشهور فقهاى اماميه مانند فقهاي عامه بر طبق اين روايت  فتوا داده و بدان استناد كرده اند.

اماتنها چيزى كه دراينجا مقدارى ما را نسبت به اين نظريه مردد مى كند، اين است كه ابن ادريس در كتاب «سرائر» با اين كه خبر واحد صحيح السند را هم حجت نمى داند، به اين روايت عمل كرده است. در يك تعبير مى فرمايند: بالاخره با نبود شهرت قدمايى عمل به اين روايت مشكل است، اما از اين طرف، امثال ابن ادريس به اين روايت عمل كرده‌اند و شهرت بين المتأخرين نيز به آن ضميمه شده است؛ متن روايت هم يك متنى نيست که از امثال ثمره صادر شود و يک متن متقني است؛ لذا، مجموع اين قرائن، سبب مى شود كه ما بگوييم «ترك العمل بالرواية مشكل آخر». بالاخره نتيجه گرفته اند كه ما نمى توانيم خيلى به اين روايت استدلال كنيم و اين را مستند فقهى قرار دهيم. اين خلاصه فرمايش امام(رضوان الله تعالى عليه).

بعد از روشن شدن اين دو مطلب، وارد بحث فقه الحديث روايت مي‌شويم: