مرحوم محقق اصفهاني مى فرمايد: اگر يك فقيهى بخواهد بگويد که اين روايت دلالت بر وجود الرد (كه ادا همان رد است) يا وجوب الاداء دارد، اشكال مهمش اين است كه اين غايت از غايت شرعى بودن خارج مى شود و مى شود خارج غايت عقلى؛ براى اين كه اگر خود موضوع يا متعلق را در غايت دليل و حكم قرار داديم، هر موضوعى عقلاً مغياى به بقاى خودش است و اين نيازي به بيان ندارد؛ مثل اين است که بگوييم بر شما مكلفين تکاليفي که داريد واجب است و قيد بزنيم به اين که تا زمانى كه مكلف هستيد؛ اين لغو است و نيازى به بيان ندارد؛ عقلاً هم همينطور است. عقل مى گويد موضوع تا ماداميكه موضوع است، مى تواند موضوع باشد. مرحوم اصفهانى مى خواهد بگويد: ما خارجاً مى دانيم كه «حتى تؤديه» يك غايت شرعى تعبدى جعلى است، و اگر بخواهيم بگوييم روايت مى خواهد بگويد رد مال الغير واجب حتى الاداء يعنى حتى الرد، در اين صورت از غايت شرعى و جعلى خارج مى شود. ( اين را بعداً توضيح مى دهيم).