پاسخ:جواب این سؤال این است که نباید مصلحت وقت از دست برود. شخصی که نمازش را در وقت مختص به عصر شروع کرده، و احتمال هم می‌دهد از اول به عنوان العصر آن را شروع کرده باشد، اگر بگوئیم باید نمازش را تا آخر ادامه بدهد، مصلحت وقت را درک کرده است؛ و هیچ گاه، قضای نماز جابر مصلحت وقت نیست، بلکه جابر اصل تکلیف است. لذا، کسی که خارج وقت نماز بخواند، مصلحت وقت که از او فوت شده، دیگر نصیبش نمی‌شود. پس، علت اینکه فرمودند باید نماز را تمام کند، همین است که مصلحت وقت را به دست بیاورد. اما نکته‌ای که وجود دارد و می‌خواهیم به مرحوم امام عرض کنیم این است که با وجود استصحاب‌ ـ که استصحاب می‌گوید اگر این عمل را انجام بدهد، نمازش را نیاورده است ـ آیا مجالی برای برائت احتمالیّه می‌ماند؟ پس، عرض ما روی این مسئله است که اگر ما باشیم و حکم عقل، عقل می‌گوید باید نمازش را تمام کند، مصلحت وقت را باید درک کند، آیا اینجا همانطور که ایشان با استصحاب علم اجمالی را از بین برد و منحل کرد، دیگر مجالی برای حکم عقل به موافقت احتمالیه و برائت احتمالیه باقی می‌ماند؟ سؤال ما از امام(رضوان الله علیه و حشره الله مع أجداده الطاهرین و تغمّده الله برحمته) این است که مسئله‌ی برائت احتمالیه جایی است که استصحاب را نداشته باشیم، استصحاب برای ما حجت شرعی است، و مجالی برای حکم عقل به اتمام باقی نمی‌ماند؟

و صلّی الله علی سیّدنا محمّد و آله الطاهرین.