مرحوم آقاي حکيم در اينجا يك تعبير خيلي واضح و رسائي دارد و مي‌فرمايد: «لأن الواقع لا يخرج عن أحد محتملات و هي: إما أنه لم يصل الظهر و قد نوى ما بيده ظهراً فتصح. و إما أنه لم يصل الظهر و قد نواها عصرا، فيكون حكمه العدول إلى الظهر و قد فعل فتصح. و إما أنه قد صلى الظهر و قد نوى ما بيده ظهراً، فتبطل هي و تصح الأولى. و إما أنه قد صلى الظهر و قد نوى ما بيده عصراً، فبالعدول به إلى الظهر يبطل و تصح الظهر الأولى فقط»؛ اين نماز از چهار حال خارج نيست؛ احتمال اول اين است كه بگوئيد اين شخص نماز ظهر را نخوانده، و در اين نماز هم از اوّل نيّت نماز ظهر كرده است؛ در اينجا هرچند بگوئيم به ظهر عدول مي‌كند، اما اين عدول نيست. احتمال دوم اينكه بگوئيم نماز ظهر را قبلاً نخوانده بود و اين نماز را از الآن به عنوان عصر شروع كرده است، اينجا اگر به نيّت عصر واقعاً شروع كرده، روايات عدول مي‌گويد بايد به ظهر عدول كند؛ احتمال سوم اين است که نماز ظهر را يقيناً خوانده است، اينجا اگر واقعاً نيّت ظهر كرده، نمازش واقعاً باطل است، و اگر در اين نماز نيّت عدول هم بكند، لغو است. احتمال چهارم نيز اين است که شخص نيّت ظهر كرده، و قبلاً هم نماز ظهر خوانده، و الآن هم اين نماز را به نيّت العصر آمده شروع كرده، اينجا هم اگر عدول به ظهر كرد، اين دوّمي باطل مي شود؛ و اولي به عنوان نماز ظهر قبول مي‌شود. پس، بايد ببينيم مستند ما در بحث عدول چيست؟ مستند ما روايات است كه مي‌گويد اگر كسي نماز عصر مي‌خواند و يقين پيدا كرد نماز ظهر را نخوانده، به آن عدول كند. اما اينجا نمي‌دانيم مسئله چنين هست يا نه؟ از اين روايات براي ما نحنُ فيه چطور استفاده كنيم؟ مي‌گوئيم نيّت العدول كند؛ اما در بعضي از مصاديقش، اين دومي باطل و لغو است؛ بعضي از مصاديقش هم از مصاديق حقيقيِ روايات عدول به حساب مي‌آيد و عدول حقيقي مي‌شود، نه عدول رجايي که مرحوم عراقي فرموده‌اند. لذا، نبايد خيلي در اينجا مستند را روايات قرار دهيم.