محقق بروجردی 7 در صدد برآمد به اشکالاتی که به نظریه‌ی ایشان وارد است پاسخ دهد. یک اشکال این است که امر به چیزی تعلق می‌گیرد که عنوان مأمورٌ به داشته باشد و فرض این است که مأمورٌ به عبارت از صلاة با قصد امر است. حال اگر امر بخواهد داعی به این عنوان باشد، در این صورت لازم می‌آید که داعویت امر متوقف بر داعویت امر باشد و این دور است. ایشان دو جواب از این اشکال داده‌اند. جواب اول اینکه ما این قانون را قبول نداریم که امر در صورتی داعی است که متعلق مصداق برای مأمورٌ به باشد، بلکه اگر مصداقیت آن به نفس امر هم محقق شود کافی است. اما جواب دوم طبق تقریر کلام ایشان در «نهایة الأصول» این است که اگر فرض کردیم که مأمورٌ به مرکبی است که با همه‌ی قیودش نمی‌تواند مدعوٌ إلیه امر قرار گیرد، مثل ما نحن فیه، در این صورت اگر دعوت به بعض اجزاء ملازمه‌ی وجودی با مأمورٌ به داشته باشد و همه‌ی خصوصیات آن را در عالم خارج محقق کند، پس امر متعلق به کل فقط داعی به همان جزئی است که معقول است و لازم نیست نسبت به جزء دیگر داعویت داشته باشد.اما طبق «لمحات الأصول»، جواب از اشکال این است که لازم نیست افعال متقدماً معنون به عنوان مأمورٌ به باشند. اگر اجزاء به نفس داعویت امر نیز مأمورٌ به باشند کافی است. مکلف وقتی عمل را با یکی از مبادی نفسانی و ملکات قلبیه‌ی خود امتثال می‌کند در نهایت اطاعت از امر مولی محقق می‌شود و امر نیز داعی به اتیان آن خواهد شد.

تحقیق در نظریه‌ی محقق بروجردی 7 در قالب چند نکته انجام می‌پذیرد.

خلاصه‌ی اشکال این است که در کلام ایشان میان داعی از جانب مولا و داعی ازجانب مکلف خلط شده است. حتی در اوامر توصلی هم داعویت وجود دارد، یعنی مولا در امر توصلی هم عبد را به سمت عمل دعوت می‌کند. معنای داعویت چیزی جز دعوت مولا برای تحقق عمل در خارج نیست و این مطلب هم در تعبدیات و هم در توصلیات وجود دارد با این تفاوت که در تعبدیات، مکلف باید عمل را به قصد امتثال امر اتیان کند اما در توصلیات چنین قصدی لازم نیست. بنابراین هم چنان که امر موضوع برای طاعت درست می‌کند، داعی به سمت عمل نیز می‌باشد. شارع در قانونگذاری روش خاصی غیر از روش عقلائی ندارد. عقلاء می‌گویند صیغه امر ظاهر در وجوب است، حال از هر مولایی که صادر شود. اگر به عقلاء مراجعه کنیم، سوال این است که آنها چه چیزی را داعی به سمت فعل قرار می‌دهند؟ روشن است که امر را داعی می‌دانند. امر مولا داعی و نهی او زاجر است. این دعوت به سمت فعل نیز یک دعوت فعلی است و اگر مانعی مثل کفر و امثال آن نباشد، عبد با همین امر به سمت فعل حرکت می‌کند. اینکه می‌گوییم کفار هم مکلف به فروع‌اند، همانطور که مکلف به اصول می‌باشند به همین معناست که آنها هم مورد دعوت خدا هستند. چه فرقی می‌کند که تعبیر به دعوت کنیم یا تعبیر به خطاب؟ اگر امر واقعاً داعی نیست، پس باید بگوییم کافر مخاطب امر نیست.[3]

اما نکته‌ی دوم راجع به نظریه‌ی محقق بروجردی 7 اینکه ایشان سه مقدمه ذکر کرده و یک نتیجه گرفته و سپس چند اشکال و جواب را مطرح فرموده‌اند. روشن است که ایشان کاری به استحاله‌ی در مقام جعل، فعلیت و امتثال ندارد، بلکه آنها را قابل حل می‌داند. تنها مسئله‌ای که لا ینحل باقی می‌ماند محذور محرکیة الشیء لمحرکیة نفسه است. از خلال کلمات ایشان گویا به ذهن می‌رسید که بنا بر مبنای مشهور خواسته است این مشکل را حل کند و حال آنکه بنا بر مبنای خود ایشان که انکار داعویت امر باشد نیازی به این تطویلات و بحثها نخواهد بود. همین که گفته شود امر داعویت ندارد و داعی همان ملکات قلبیه است دیگر محذور ذکر شده پیش نخواهد آمد.

- ‏‫بروجردی، حسین‏. لمحات الأصول. روح الله خمینی. قم: مؤسسة تنظیم و نشر آثار الإمام الخمینی (قدس سره)، 1379.