بسم الله الرّحمن الرّحيم
الحمدلله رب العالمين و صلي الله علي سيدنا محمد و آله الطاهرين

یک جمله‌ای را رهبری معظم انقلاب(دام ظله) در یکی از مصاحبه‌هایشان فرمودند من خیلی لذت بردم. از دوران جوانی‌شان در مشهد می‌فرمودند من دعوت شدم در مسجدی نماز بخوانم. رفتم آنجا برای نماز، شب اول و دوم گذشت یک تعداد خیلی کمی هم بودند، بعد از شب چهارم پنجم رو کردم به مردم گفتم شما یک حقّی بر من دارید و من هم یک حقّی بر شما دارم، حقّی که شما بر من پیدا کردید این است که من از اسلام برای شما بگویم و تبلیغ کنم، بیبنید فکر چقدر مهم است! یعنی یک روحانی این را حقّی برای مردم بداند، اگر من بتوانم درس بگویم طلبه‌ای مراجعه بکند که این درس را بگو و نگویم، مسئولیت دارم، تو چرا درس یاد گرفتی؟ بتوانم سخنرانی کنم و نکنم، هر کاری برای دین خدا بتوانم انجام بدهم، اگر انجام ندهم حقّ مردم را ضایع کردم. ‌اگر پای حق است اگر من به این دین نگاه کنم که شما حق دارید من می‌توانم فی الجمله یک درسی بگویم اگر می‌گویم این حقّی است که شما بر من دارید. ایشان فرمودند به مردم گفتم شما حق دارید بر من و باید برای شما بگویم و من هم حق دارم بر شما و آن اینکه شما هم گوش کنید، این رابطه باید حاکم باشد.

باب اینکه بگویم یک دهه، الآن ایام فاطمیه می‌آید، انسان یک وظیفه‌ای دارد فاطمه زهرا(سلام الله علیها) به همه‌ی بشریت حق دارد (که من جای خودش صحبت خواهم کرد). ما باید حقّ ‌فاطمه را تا آن مقداری که می‌توانیم ادا کنیم، قصد قربت کنیم و برویم تبلیغ کنیم، حالا اگر پولی دادند که دادند اگر هم ندادند ندادند، علی السویه باید در قلب‌مان همینطور باشد. این خیلی مسئله‌ی مهمی است ما در راهی قرار داریم که خدایی نکرده، به وسیله‌ی دین می‌خواهیم نان بخوریم، به وسیله‌ی این لباس می‌خواهیم نان بخوریم و این خیلی خطرناک است. حالا عجیب این است که حضرت امام باقر(علیه السلام) به ابونعمان فرمودند اگر کسی با نام ما اهل‌بیت بخواهد نان بخورد (که این در زمان ما فراوان است! به اسم ولایی بودن، به اسم اهل‌بیتی بودن، به اسم شیعه‌ی خالص بودن، چقدر دارند نان می‌خورند و چقدر هم دارند به اساس شیعه ضربه می‌زنند که آن جهت دومش را فعلاً کار ندارم)، می‌فرمایند «لا تستأکل من الناس»؛ نخور به وسیله‌ی نام ما مال مردم را! «فلا تزیدک الله بذلک إلا فقرا»؛ اگر کسی چنین نیّتی داشته باشد، این جز اینکه فقرش زیاد می‌شود هیچ نیست. خدا ان شاء الله همه‌مان را حفظ بفرماید.

وصلّی الله علی محمد و آله الطاهرین

[1] ـ «و أمّا إذا أريد عدم صحة تعلقها بالعقد و لزوم تعلقها بالأثر، كما تقدم التصريح به في عقد المكره، بتوهم أنّ العقد الصادر منه غير قابل للبقاء لعدم قراره، بل اللازم تعلق الرضا‌ بما هو قابل للبقاء و هو أثر العقد، فما أخذ الزمان فيه لا يقبل الإجازة، و ما يقبل الإجازة لا موجب لأخذ الزمان فيه. فيرد عليه ما قدمناه هناك؛ أولا: أنّه من فرض وجود العقد المعنوي المتحقق بالعقد اللفظي زيادة على الملكية و النقل، فإنّه القابل لتعلق الوفاء، باعتبار كونه عهدا و قرارا معامليا، و إلّا فلا معنى لتعلق الوفاء بالملكية، و كذا العقد هو القابل للحلّ دون الملكية، فإنّه قابل للردّ دون الحلّ، و لو كان العقد مجرد الكلام الإنشائي الغير القار لما كان هناك وفاء و لا حلّ، فإنّ المعدوم لا وفاء و لا حلّ له، و عليه فالعقد اللفظي آلة للعقد المعنوي، فالتسبب بمدلوله المتقيد بالزمان ليس إلّا لتقييد العقد المعنوي بالزمان. و ثانيا: إنّ الرضا لا يجب تعلقه بالأمر الموجود، بل يمكن تعلقه بالعمل المتقدم أو العمل المتأخر، غاية الأمر بنحو فناء العنوان المقوّم له في معنونه المتقدم أو المتأخر.» حاشية كتاب المكاسب (للأصفهاني، ط- الحديثة)، ج‌2، ص141‌-140.

[2] ـ «و ثالثا: إنّ الرضا إن لم يكن دخيلا في ترتب نتيجة العقد على العقد صح تعلقها به، و أمّا إذا كان دخيلا في ترتبها على العقد فلا محالة لا يصح تعلقه بها، لأنّ تعلقه بها محال. و يندفع الأخير بأنّ الموقوف على الرضا وجود الملكية خارجا، و ما يتوقف عليه الرضا طبعا وجود الملكية عنوانا كما في كل إرادة و مراد.» همان، ص141.