اینجا اقلّ این است که بگوییم آن مواردی که حرج مسلم است آن مرتبه اعلی یا آن مراتبی که نزدیک به آن مرتبه اعلی است، اما اکثر این مراتب متوسطه است، مراتب متوسطه آیا در این مراتب متوسطه «یصحّ لنا التمسک بالعام» و بگوییم «لله علی الناس حجّ‌البیت»، تو هم باید بروی اینجا این خانه را بفروشی و به حج بروی، آیا در اینجا ما می‌توانیم به این عموم تمسک کنیم یا نه؟ می‌فرماید نمی‌توانی تمسک کنی، ما برائت از وجوب الحج را اینجا جاری می‌کنیم. این که بگوییم این یک اجمال دارد، نتیجه‌اش همین است که این اجمال سرایت می‌کند؛ یعنی اجمال در مخصص مفهومی، مردد بین الاقل و الاکثر به عام سرایت کرده و عام را از اعتبار ساقط می‌کند و در نتیجه نمی‌توانیم تمسک به عام کنیم.

ایشان می‌فرماید: «اثبتنا فی محله أن الحق هو الثانی»؛ دومی یعنی عدم جواز تمسک به عام، «لأن مرجع التخصیصات العنوانیة فی الشریعة إلی التقیید»، ایشان می‌گوید هر تخصیصی که عنوان به عام بدهد حقیقتش تقیید است؛ یعنی حجّی که حرجی نباشد شارع واجب کرده «و إن سمّیت بالتخصیص»، حجی که حرجی نباشد الآن ما نمی‌دانیم در اینجا حرجی هست یا نیست؟ وقتی شک می‌کنیم حرجی است یا نه؟ یعنی شک می‌کنیم حج بر ما واجب است یا نه، اصل برائت از وجوب حج است.^[3]